Büchler Albert

Z e-ncyklopedia

Büchler Albert SCJ (1920-1995), imię zakonne Jan Ewangelista, misjonarz w Indonezji

Urodził się 17 listopada 1920 w Szczerbicach (parafia Gaszowice) w rodzinie Konstantego i Marty z d. Kałuża. Trzy spośród jego sióstr: Maria, Klara i Anna były zakonnicami Zgromadzenia Boskiego Zbawiciela, pełniąc przez całe swoje zakonne życie posługę pielęgniarek w szpitalach austriackich. W rodzinnych Gaszowicach ukończył szkołę podstawową. W wieku 16 lat przyjechał do Płaszowa i rozpoczął naukę w gimnazjum Księży Sercanów. Do wybuchu drugiej wojny światowej ukończył trzy z czterech wymaganych klas. Wybuch wojny zastał go, podobnie jak pozostałych kolegów seminaryjnych, w rodzinnym domu. Studia w seminarium zostały jednak zawieszone tylko na krótko. Na apel ks. Michała Wietechy Albert zjawił się pod koniec października 1939 roku w Płaszowie, by w nowej, okupacyjnej rzeczywistości kontynuować razem z innymi studia gimnazjalne, a potem licealne. Dla zabezpieczenia przed ewentualnym poborem do prac w Niemczech, 22 maja 1940 kleryków prewencyjnie ubrano w sutanny. Następnie przez dwa lata (1941-1943) przerabiano studia licealne, uwieńczone w listopadzie 1943 roku świadectwem dojrzałości (tzw. duża matura). Nowicjat odbywał w Krakowie, a potem w Stadnikach. W styczniu 1945 roku przez Stadniki przemaszerowały grupy wojsk sowieckich; po okresie wyzwalania Polski spod okupacji hitlerowskiej pojawił się straszliwy stalinowski terror. W 1945 roku rozpoczął czteroletni kurs teologii w Seminarium OO. Franciszkanów w Krakowie. W trakcie odbywania studiów teologicznych alumni złożyli w dniu 21 marca 1948 profesję wieczystą. Święcenia kapłańskie Albert przyjął 2 kwietnia 1949 z rąk bpa S. Rosponda, sufragana krakowskiego, w bazylice OO. Franciszkanów w Krakowie. Następnie pełnił szereg posług zakonno-kapłańskich, najczęściej jako ekonom lub wikariusz. W latach 1949-1950 był ekonomem domu w Tarnowie; 1950-1957 - katechetą we Florynce; 1957-1959 - ekonomem w Mszanie Dolnej; 1959 - ekonomem w domu płaszowskim; 1960-1963 - wikarym w Chmielowie (diecezja sandomierska). Pełnił również funkcję wikarego w Łobezie, w Polsce zachodniej. Znaczącym wydarzeniem w życiu ks. Alberta i spełnieniem jego życiowych marzeń był wyjazd do Indonezji. Kilkakrotnie prosił ówczesny Zarząd Prowincji o wyjazd na jakiekolwiek misje zagraniczne, aż w końcu prośba jego została pozytywnie załatwiona. Wyjechał do Indonezji 1 lutego 1969. Pogarszający się stan zdrowia spowodował w roku 1973 powzięcie przez ks. Alberta decyzji o powrocie do ojczyzny. Pierwsze miesiące po powrocie były dla ks. Alberta czasem rekonwalescencji w zakopiańskim domu zakonnym. Następnie spełniał różne posługi w placówkach sercańskich w Tarnowie, Mychowie, Stadnikach i Pliszczynie. Ostatnie dziesięć lat swojego życia poświęcił pełnieniu funkcji wikariusza w nowo utworzonej parafii w swojej rodzinnej wiosce Szczerbicach, wydzielonej z parafii Gaszowice. Była to posługa niezwykła. Ks. Albert wyręczał we wszystkim całkowicie pochłoniętego budową ks. Henczela. Mieszkał w zastępczym baraku, w bardzo prymitywnych warunkach; strzegł zgromadzonego materiału budowlanego, spowiadał, odwiedzał chorych, głosił kazania. Prostotą i ubóstwem zjednywał sobie każdego. Cieszył się bardzo wraz ze swoimi krajanami, gdy w 1991 roku w jego rodzinnej wiosce został poświęcony nowy kościół. Nie najlepsze warunki bytowania oraz wyczerpanie były powodem ogólnego osłabienia, które zakończyło się zawałem serca, a w niedługim czasie - wylewem krwi do mózgu. Zmarł w szpitalu w Rydułtowach 4 czerwca 1995. Pogrzebany został wśród współbraci zakonnych na stadnickim cmentarzu.

Bibliografia

Opracowanie własne.