Augustynik Grzegorz: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
mNie podano opisu zmian
 
(Nie pokazano 10 wersji utworzonych przez 4 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
Augustynik Grzegorz (1847-1929)
== Augustynik Grzegorz (1847-1929) ==


[[Plik:Augustynik Grzegorz.jpg|left|150px]]
[[Plik:Augustynik Grzegorz.jpg|thumb|left|150px]]
Urodził się 25 listopada 1847 w Zagórzu, obecnie dzielnicy Sosnowca. Po ukończeniu szkoły elementarnej w Zagórzu w latach 1861- 1869, rozpoczął naukę w gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim. W 1869 roku wstąpił na Wydział Medyczny Uniwersytetu Warszawskiego, jednak wkrótce przeniósł się do Seminarium Duchownego w Kielcach.  
Urodził się 25 listopada 1847 w Zagórzu, obecnie dzielnicy Sosnowca. Po ukończeniu szkoły elementarnej w Zagórzu w latach 1861-1869, rozpoczął naukę w gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim. W 1869 roku wstąpił na Wydział Medyczny Uniwersytetu Warszawskiego, jednak wkrótce przeniósł się do Seminarium Duchownego w Kielcach.  


Święcenia kapłańskie otrzymał 31 sierpnia 1872. Studia teologiczne kontynuował w Akademii Duchowej w Petersburgu. Nie ukończył ich jednak i po powrocie został wikariuszem, początkowo w parafii Janina (1874-1875), następnie w Siemoni (1875-1877), Bobrownikach (1877-1878), Grodźcu (1878-1879) i Czeladzi (1879-1883). W latach 1883-1897 był administratorem parafii i dziekanem we Włoszczowie. Dwukrotnie był proboszczem w Dąbrowie Górniczej (1897-1902 i 1906-1916), gdzie rozwinął intensywnie działalność duszpasterską i społeczno-kulturalną. Zainicjował w Dąbrowie Górniczej Stowarzyszenie Robotników Chrześcijańskich, rodzaj związku zawodowego, który dbał zarówno o formację religijno- moralną, jak i upominał się o prawa ludzi pracy i powadził szeroką działalność społeczną, kulturalną i charytatywną w swoim otoczeniu. Ponadto powołał Towarzystwo Pomocy dla biednych dzieci, Towarzystwo Pomocy dla kształcącej młodzieży, Komitet Ratunkowy dla dotkniętych losowym nieszczęściem oraz Stowarzyszenie Służących Katolickich św. Zyty. W latach 1902-1906 zarządzał parafią Książ Wielki.  
Święcenia kapłańskie przyjął 31 sierpnia 1872. Studia teologiczne kontynuował w Akademii Duchowej w Petersburgu. Nie ukończył ich jednak i po powrocie został wikariuszem, początkowo w parafii Janina (1874-1875), następnie w Siemoni (1875-1877), [[Parafia Przemienienia Pańskiego w Bobrownikach Śląskich|Bobrownikach]] (1877-1878), [[Parafia św. Bartłomieja w Grodźcu|Grodźcu]] (1878-1879) i Czeladzi (1879-1883). W latach 1883-1897 był administratorem parafii i dziekanem we Włoszczowie. Dwukrotnie był proboszczem w Dąbrowie Górniczej (1897-1902 i 1906-1916), gdzie rozwinął intensywnie działalność duszpasterską i społeczno-kulturalną. Zainicjował w Dąbrowie Górniczej Stowarzyszenie Robotników Chrześcijańskich, rodzaj związku zawodowego, który dbał zarówno o formację religijno-moralną, jak i upominał się o prawa ludzi pracy i powadził szeroką działalność społeczną, kulturalną i charytatywną w swoim otoczeniu. Ponadto powołał Towarzystwo Pomocy dla biednych dzieci, Towarzystwo Pomocy dla kształcącej młodzieży, Komitet Ratunkowy dla dotkniętych losowym nieszczęściem oraz Stowarzyszenie Służących Katolickich św. Zyty. W latach 1902-1906 zarządzał parafią Książ Wielki.  
   
   
W 1916 roku przeniósł się do diecezji włocławskiej, gdzie został proboszczem i dziekanem w Łasku. W 1921 roku zrezygnował z działalności duszpasterskiej i zamieszkał na Jasnej Górze. Był jednym z wielu wychowanków Sługi Bożej Wandy Malczewskiej (1822-1896) i Jacka Siemieńskiego. Był też pierwszym jej biografem. Książki jej poświęcone: „Miłość Boga i Ojczyzny okazana w czynach czyli Żywot Świątobliwej Polki Panny Wandy Justyny Nepomuceny Malczewskiej, jej objawienia i przepowiednie dotyczące kościoła i Polski” (doczekała się kilku wydań) i „Echa po śmierci świątobliwej Wandy Malczewskiej”.  
W 1916 roku przeniósł się do diecezji włocławskiej, gdzie został proboszczem i dziekanem w Łasku. W 1921 roku zrezygnował z działalności duszpasterskiej i zamieszkał na [[Jasna Góra|Jasnej Górze]]. Był jednym z wielu wychowanków Sługi bożej Wandy Malczewskiej (1822-1896) i Jacka Siemieńskiego. Był też pierwszym jej biografem. Książki jej poświęcone: '' Miłość Boga i Ojczyzny okazana w czynach czyli Żywot Świątobliwej Polki Panny Wandy Justyny Nepomuceny Malczewskiej, jej objawienia i przepowiednie dotyczące kościoła i Polski '' (doczekała się kilku wydań) i '' Echa po śmierci świątobliwej Wandy Malczewskiej''.  


Prowadził intensywną działalność piśmienniczą obejmującą kilkadziesiąt pozycji zwartych i liczne artykuły z problematyki społeczno-religijnej. Opublikował wiele książeczek do nabożeństwa, modlitewników i rozmyślań, w których prócz wydarzeń z życia Chrystusa, Matki Boskiej i świętych, często dołączał litanie i rozważania („Wzór prawdziwie dobrej i pobożnej sługi, czyli nabożeństwo do świętej Zyty patronki stanu służebnego z Jej życia zebrane i do naśladowania dla służących podane obejmuje: Mszę św., Koronkę, Nowennę, Żywot i rozmyślania o śmierci św. Zyty i inne modlitwy”). Napisał również kilka książek historycznych (liczne monografie miejsc kultu, historie znanych sanktuariów, biografie świętych i wybitnych kapłanów), w których prócz części związanej z dziejami miejsca bądź osoby, zamieszczał prawdy katechizmowe, pieśni kościelne, modlitwy („Wspomnienie pośmiertne o księżach: Dominiku Kapuścińskim, Tadeuszu Konarskim, Karolu Rogalskim, Michale Sławęcie, Edmundzie Taylorze”).  
Prowadził intensywną działalność piśmienniczą obejmującą kilkadziesiąt pozycji zwartych i liczne artykuły z problematyki społeczno-religijnej. Opublikował wiele książeczek do nabożeństwa, modlitewników i rozmyślań, w których prócz wydarzeń z życia Chrystusa, Matki Boskiej i świętych, często dołączał litanie i rozważania (''Wzór prawdziwie dobrej i pobożnej sługi, czyli nabożeństwo do świętej Zyty patronki stanu służebnego z Jej życia zebrane i do naśladowania dla służących podane obejmuje: Mszę św., Koronkę, Nowennę, Żywot i rozmyślania o śmierci św. Zyty i inne modlitwy''). Napisał również kilka książek historycznych (liczne monografie miejsc kultu, historie znanych sanktuariów, biografie świętych i wybitnych kapłanów), w których prócz części związanej z dziejami miejsca bądź osoby, zamieszczał prawdy katechizmowe, pieśni kościelne, modlitwy (''Wspomnienie pośmiertne o księżach: Dominiku Kapuścińskim, Tadeuszu Konarskim, Karolu Rogalskim, Michale Sławęcie, Edmundzie Taylorze'').  


Wydał książki i broszury, które wykorzystywał do pracy duszpasterskiej np. „Przewodnik katechizmowy przysposabiający dzieci do pierwszej spowiedzi i Komunii Świętej” oraz o tematyce patriotycznej, w których wskazywał na niewolę narodu i działalność zaborców jako przyczyny obniżające poziom życia intelektualnego i religijno-moralnego polaków. Liczne broszury ks. Augustynika oraz artykuły były głównie skierowane przeciw działającym w Dąbrowie Górniczej mariawitom i socjalistom. Czasem wydawał broszury anonimowo, jak np. „Ciekawa historia, co robią księża w Zagłębiu Dąbrowskim”. Znaczną część swoich publikacji wydał w Drukarni Franciszka Czerwińskiego w Warszawie, pozostałe w Drukarni Edmunda Miłka i Spółki oraz w Drukarni „St. Święcki” w Dąbrowie Górniczej, pozostałe w drukarniach w Częstochowie, Kielcach a oraz w Krakowie. Jego modlitewniki m. in. poświęcone [[Majowe nabożeństwo|nabożeństwu majowemu]] były również popularne na Górnym Śląsku.  
Wydał książki i broszury, które wykorzystywał do pracy duszpasterskiej np. '' Przewodnik katechizmowy przysposabiający dzieci do pierwszej spowiedzi i Komunii Świętej '' oraz o tematyce patriotycznej, w których wskazywał na niewolę narodu i działalność zaborców jako przyczyny obniżające poziom życia intelektualnego i religijno-moralnego Polaków. Liczne broszury ks. Augustynika oraz artykuły były głównie skierowane przeciw działającym w Dąbrowie Górniczej mariawitom i socjalistom. Czasem wydawał broszury anonimowo, jak np. '' Ciekawa historia, co robią księża w Zagłębiu Dąbrowskim''. Znaczną część swoich publikacji wydał w Drukarni Franciszka Czerwińskiego w Warszawie, pozostałe w Drukarni Edmunda Miłka i Spółki oraz w Drukarni „St. Święcki” w Dąbrowie Górniczej, pozostałe w drukarniach w Częstochowie, Kielcach oraz w Krakowie. Jego modlitewniki m.in. poświęcone [[Majowe nabożeństwo|nabożeństwu majowemu]] były również popularne na Górnym Śląsku.  
   
   
Zasłynął także jako budowniczy monumentalnej świątyni pw. NMP Anielskiej, wybudowanej dzięki ofiarności robotników dąbrowskich. Jego staraniem wznoszony kościół otrzymał na mocy breve papieża [[Leon XIII|Leona XIII]] tytuł honorowy Bazyliki w 1901 roku (probazyliki) i został agregowany do bazyliki św. Piotra w Rzymie. Ks. Augustynik był żarliwym propagatorem kultu maryjnego. Założył w tym celu Bractwo Matki Bożej Anielskiej i Najświętszego Sakramentu. Odznaczony został godnością prałata Jego Świątobliwości oraz najwyższymi odznaczeniami kościelnymi i państwowymi: orderem "Pro Ecclesia et Pontifice", orderem "Polonia Restituta" i krzyżem legionowym.  
Zasłynął także jako budowniczy monumentalnego kościoła pw. NMP Anielskiej, wybudowanego dzięki ofiarności robotników dąbrowskich. Jego staraniem wznoszony kościół otrzymał na mocy [[Brewe|breve]] papieża [[Leon XIII|Leona XIII]] tytuł honorowy Bazyliki w 1901 roku (probazyliki) i został agregowany do Bazyliki Świętego Piotra w Rzymie. Ks. Augustynik był żarliwym propagatorem kultu maryjnego. Założył w tym celu Bractwo Matki Bożej Anielskiej i Najświętszego Sakramentu. Odznaczony został godnością prałata Jego Świątobliwości oraz najwyższymi odznaczeniami kościelnymi i państwowymi: orderem "Pro Ecclesia et Pontifice", orderem "Polonia Restituta" i krzyżem legionowym.  
   
   
Zmarł w Krakowie 10 listopada 1929. Pochowany został 15 listopada 1929 w kaplicy Porcjunkuli obok wzniesionej przez siebie świątyni.
Zmarł w Krakowie 10 listopada 1929. Pochowany został 15 listopada 1929 w kaplicy [[Porcjunkula|Porcjunkuli]] obok wzniesionego przez siebie kościoła.
==Bibliografia==
J. Gajda, Ksiądz Grzegorz Augustynik jak czciciel Matki Bożej, „Częstochowskie Wiadomości Diecezjalne” 1980, nr 6, s. 148–152; J. Kowalski, Augustynik Grzegorz (1847–1939), [w:] Słownik polskich teologów katolickich 1918–1981, red. L. Grzebień, t. 5. Warszawa 1983, s. 57–58; Z. Miedziński, Augustynik Grzegorz (ur. 1847–zm. 1929), ksiądz, autor utworów dewocyjnych i historycznych, [w:] Materiały do księgi życiorysów ludzi kultury literackiej Zagłębia Dąbrowskiego, cz. 2, red. A. Jarosz, Katowice 1993, s. 9–13; H. Radecki, Działalność duszpasterska ks. Grzegorza Augustynika - proboszcza w Dąbrowie Górniczej w latach 1897-1916, „Częstochowskie Studia Teologiczne”, t. 5 (1977), s. 185-210; Cz. Ryszka, Prałat Grzegorz Augustynik, Twórca perły Zagłębia, Dąbrowa Górnicza 2009. 


==Bibliografia==
{{Noty biograficzne}}
{{Noty biograficzne}}
[[Kategoria:Biografie - A|Augustynik]]
[[Kategoria:Biografie - A|Augustynik]]
[[Kategoria:Społecznicy]]
[[Kategoria:Literaci i publicyści]]
[[Kategoria:Budowniczy]]

Aktualna wersja na dzień 03:30, 17 wrz 2020

Augustynik Grzegorz (1847-1929)

Augustynik Grzegorz.jpg

Urodził się 25 listopada 1847 w Zagórzu, obecnie dzielnicy Sosnowca. Po ukończeniu szkoły elementarnej w Zagórzu w latach 1861-1869, rozpoczął naukę w gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim. W 1869 roku wstąpił na Wydział Medyczny Uniwersytetu Warszawskiego, jednak wkrótce przeniósł się do Seminarium Duchownego w Kielcach.

Święcenia kapłańskie przyjął 31 sierpnia 1872. Studia teologiczne kontynuował w Akademii Duchowej w Petersburgu. Nie ukończył ich jednak i po powrocie został wikariuszem, początkowo w parafii Janina (1874-1875), następnie w Siemoni (1875-1877), Bobrownikach (1877-1878), Grodźcu (1878-1879) i Czeladzi (1879-1883). W latach 1883-1897 był administratorem parafii i dziekanem we Włoszczowie. Dwukrotnie był proboszczem w Dąbrowie Górniczej (1897-1902 i 1906-1916), gdzie rozwinął intensywnie działalność duszpasterską i społeczno-kulturalną. Zainicjował w Dąbrowie Górniczej Stowarzyszenie Robotników Chrześcijańskich, rodzaj związku zawodowego, który dbał zarówno o formację religijno-moralną, jak i upominał się o prawa ludzi pracy i powadził szeroką działalność społeczną, kulturalną i charytatywną w swoim otoczeniu. Ponadto powołał Towarzystwo Pomocy dla biednych dzieci, Towarzystwo Pomocy dla kształcącej młodzieży, Komitet Ratunkowy dla dotkniętych losowym nieszczęściem oraz Stowarzyszenie Służących Katolickich św. Zyty. W latach 1902-1906 zarządzał parafią Książ Wielki.

W 1916 roku przeniósł się do diecezji włocławskiej, gdzie został proboszczem i dziekanem w Łasku. W 1921 roku zrezygnował z działalności duszpasterskiej i zamieszkał na Jasnej Górze. Był jednym z wielu wychowanków Sługi bożej Wandy Malczewskiej (1822-1896) i Jacka Siemieńskiego. Był też pierwszym jej biografem. Książki jej poświęcone: Miłość Boga i Ojczyzny okazana w czynach czyli Żywot Świątobliwej Polki Panny Wandy Justyny Nepomuceny Malczewskiej, jej objawienia i przepowiednie dotyczące kościoła i Polski (doczekała się kilku wydań) i Echa po śmierci świątobliwej Wandy Malczewskiej.

Prowadził intensywną działalność piśmienniczą obejmującą kilkadziesiąt pozycji zwartych i liczne artykuły z problematyki społeczno-religijnej. Opublikował wiele książeczek do nabożeństwa, modlitewników i rozmyślań, w których prócz wydarzeń z życia Chrystusa, Matki Boskiej i świętych, często dołączał litanie i rozważania (Wzór prawdziwie dobrej i pobożnej sługi, czyli nabożeństwo do świętej Zyty patronki stanu służebnego z Jej życia zebrane i do naśladowania dla służących podane obejmuje: Mszę św., Koronkę, Nowennę, Żywot i rozmyślania o śmierci św. Zyty i inne modlitwy). Napisał również kilka książek historycznych (liczne monografie miejsc kultu, historie znanych sanktuariów, biografie świętych i wybitnych kapłanów), w których prócz części związanej z dziejami miejsca bądź osoby, zamieszczał prawdy katechizmowe, pieśni kościelne, modlitwy (Wspomnienie pośmiertne o księżach: Dominiku Kapuścińskim, Tadeuszu Konarskim, Karolu Rogalskim, Michale Sławęcie, Edmundzie Taylorze).

Wydał książki i broszury, które wykorzystywał do pracy duszpasterskiej np. Przewodnik katechizmowy przysposabiający dzieci do pierwszej spowiedzi i Komunii Świętej oraz o tematyce patriotycznej, w których wskazywał na niewolę narodu i działalność zaborców jako przyczyny obniżające poziom życia intelektualnego i religijno-moralnego Polaków. Liczne broszury ks. Augustynika oraz artykuły były głównie skierowane przeciw działającym w Dąbrowie Górniczej mariawitom i socjalistom. Czasem wydawał broszury anonimowo, jak np. Ciekawa historia, co robią księża w Zagłębiu Dąbrowskim. Znaczną część swoich publikacji wydał w Drukarni Franciszka Czerwińskiego w Warszawie, pozostałe w Drukarni Edmunda Miłka i Spółki oraz w Drukarni „St. Święcki” w Dąbrowie Górniczej, pozostałe w drukarniach w Częstochowie, Kielcach oraz w Krakowie. Jego modlitewniki m.in. poświęcone nabożeństwu majowemu były również popularne na Górnym Śląsku.

Zasłynął także jako budowniczy monumentalnego kościoła pw. NMP Anielskiej, wybudowanego dzięki ofiarności robotników dąbrowskich. Jego staraniem wznoszony kościół otrzymał na mocy breve papieża Leona XIII tytuł honorowy Bazyliki w 1901 roku (probazyliki) i został agregowany do Bazyliki Świętego Piotra w Rzymie. Ks. Augustynik był żarliwym propagatorem kultu maryjnego. Założył w tym celu Bractwo Matki Bożej Anielskiej i Najświętszego Sakramentu. Odznaczony został godnością prałata Jego Świątobliwości oraz najwyższymi odznaczeniami kościelnymi i państwowymi: orderem "Pro Ecclesia et Pontifice", orderem "Polonia Restituta" i krzyżem legionowym.

Zmarł w Krakowie 10 listopada 1929. Pochowany został 15 listopada 1929 w kaplicy Porcjunkuli obok wzniesionego przez siebie kościoła.

Bibliografia

J. Gajda, Ksiądz Grzegorz Augustynik jak czciciel Matki Bożej, „Częstochowskie Wiadomości Diecezjalne” 1980, nr 6, s. 148–152; J. Kowalski, Augustynik Grzegorz (1847–1939), [w:] Słownik polskich teologów katolickich 1918–1981, red. L. Grzebień, t. 5. Warszawa 1983, s. 57–58; Z. Miedziński, Augustynik Grzegorz (ur. 1847–zm. 1929), ksiądz, autor utworów dewocyjnych i historycznych, [w:] Materiały do księgi życiorysów ludzi kultury literackiej Zagłębia Dąbrowskiego, cz. 2, red. A. Jarosz, Katowice 1993, s. 9–13; H. Radecki, Działalność duszpasterska ks. Grzegorza Augustynika - proboszcza w Dąbrowie Górniczej w latach 1897-1916, „Częstochowskie Studia Teologiczne”, t. 5 (1977), s. 185-210; Cz. Ryszka, Prałat Grzegorz Augustynik, Twórca perły Zagłębia, Dąbrowa Górnicza 2009.