Au milieu des sollicitudes

Z e-ncyklopedia
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.

Pap. Leon XIII - encyklika Au milieu des sollicitudes

Dokument opublikowany 16 lutego 1892 wyraża wielki niepokój i troskę papieża względem sytuacji, jaka miała miejsce w XIX wieku w Kościele i Państwie francuskim. Zmiany ustrojowe we Francji zapoczątkowane Wielką Rewolucją (czasem największego rozlewu krwi w tymże państwie; 1789-1792), zakończyły okres monarchii absolutnej i doprowadziły do utworzenia republiki. Przekształcenie to bardzo mocno odbiło się na kondycji Kościoła katolickiego, który doznał w tym czasie wielu represji, a w efekcie końcowym miały doprowadzić do jego upadku. Opisana powyżej sytuacja nie mogła pozostać bez odpowiedzi Stolicy Apostolskiej, która ma za zadanie strzec wiary w świecie. Już na samym początku słowa kierowanego do "Czcigodnych Braci Arcybiskupów, Biskupów, Duchowieństwa i Wiernych we Francji" papież wyraził swój ból potęgowany agresją spiskowców, którzy pragną, aby chrześcijaństwo zniszczyć i uczucie niechęci doń wzbudzić oraz nadzieję i pocieszenie płynące z postawy ludu Bożego, który niestrudzenie trwa przy wierze katolickiej, broniąc jej ideałów. Papież w trosce o dalsze losy społeczeństwa wzywa o zachowanie pokoju i szukania ładu społecznego, którego gwarantem jest religia. Przypomina zasługi Kościoła Jezusa Chrystusa dla Francji. W miarę, jak chrześcijańska wiara się w niej rozwijała, coraz widoczniejszym stawało się, że wznosiła się ona stopniowo ku tej wielkości moralnej, jaką osiągnęła wreszcie stając się potęgą polityczną i militarną. Osiągnięcia, którym podwaliny dała religia, nie powinny być jej zapomniane, ale pielęgnowane. W dalszej części swej encykliki papież odwołuje się do napiętej sytuacji na linii Państwo - Kościół. Leon XIII idąc za św. Pawłem przypomina Francuzom, że nie ma bowiem władzy, która by nie pochodziła od Boga, a te, które są zostały ustanowione przez Boga. Idąc dalej, każe rozróżniać formy władzy, czerpać z nich to, co jest najlepsze, a sprawy niezgodne z nauczaniem Kościoła nakazuje kategorycznie odrzucić; wykazuje pierwszeństwo prawa Bożego nad ludzkim, gdyż to co zapoczątkował Chrystus jest wieczne, a ludzkie prawodawstwo bywa przejściowe. Oba nie mogą być w żaden sposób od siebie oddzielone, gdyż ludzkie zawiera się w Boskim. Papież nie zapomniał o istotnej formie łączności Francji ze Stolicą Apostolską, jaką jest konkordat. Podkreśla, że jego zniesienie spowodowałoby jeszcze większe prześladowania religii, poważnie ograniczając swobodne jej wyznawanie. Kończąc encyklikę papież podkreślił cel swego pasterskiego słowa – aby uleczyć (na ile to jeszcze możliwe) zło Francję nękające, a przy tym podnieść jej moralną wielkość. Wyraził głęboką nadzieję, że rozterki wielu ludzi, wypływające z relacji Państwa względem Kościoła, zostaną rozwiane, przywracając ład społeczny.

Tekst dokumentu: Papież Leon XIII - Au milieu des sollicitudes z 16 II 1892