Aleksander VII: Różnice pomiędzy wersjami

Aktualna wersja na dzień 17:45, 19 lip 2019

Aleksander VII (1599-1667), papież

Fabio Chigi urodził się 13 lutego 1599 w Sienie, w arystokratycznej i bogatej rodzinie bankierów papieskich. Posiadał fenomenalne zdolności zapamiętywania, wystarczyło, że tylko raz coś usłyszał i wszystko pamiętał. W swoim rodzinnym mieście studiował filozofię, prawo i teologię. Był nuncjuszem apostolskim w Kolonii i negocjatorem pokoju w Westfalii. Był biskupem Imoli, a w 1652 roku Innocenty X mianował go sekretarzem stanu i kardynałem. 7 kwietnia 1655, po trzymiesięcznym konklawe, został wybrany papieżem i przyjął imię Aleksander VII. W czasie jego pontyfikatu doszło do konfliktu z Francją, gdyż kardynał Mazarin i Ludwik XIV chcieli powrócić do autonomii Kościoła gallikańskiego, czyli kościoła narodowego niezależnego od Rzymu. W dziedzinie doktrynalnej papież potępił błędy teorii jansenizmu i usiłował je zwalczyć na terenie Francji i Holandii. Papież Aleksander VII przyjął uroczyście Krystynę Szwedzką, która zrzekła się tronu, porzuciła wyznanie luterańskie i przeniosła się do Rzymu, poświęciła się sprawom kultury i dziełom miłosierdzia. Relacja papieża z Krystyną Szwedzką była tak serdeczna, że został on mecenasem artystów i poetów, również ozdobił on Rzym barokowymi pomnikami, wzniósł kolumnę na Placu św. Piotra. Podczas jego pontyfikatu zostało założone seminarium misyjne w Paryżu. Papież wydał specjalny dokument, który wzywał biskupów, by do pracy misyjnej kierowali ludzi zdrowych fizycznie, intelektualnie i moralnie, by brali również pod uwagę warunki podróży i żeby nie wiązali się z władzą polityczną kolonii. Za swojego pontyfikatu papież potwierdził dekrety swoich poprzedników dotyczące Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Kanonizował uroczyście Franciszka Salezego i Tomasza z Villanova. Aleksander zmarł 22 maja 1667. Został pochowany w Bazylice Świętego Piotra.

Bibliografia

R. Fischer-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 1999.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 ==Aleksander VII (1599-1667), papież==
-Fabio Chigi urodził się 13 lutego 1599 w Sienie, w arystokratycznej i bogatej rodzinie bankierów papieskich. Posiadał fenomenalne zdolności zapamiętywania, wystarczyło, że tylko raz coś usłyszał i wszystko pamiętał.  W swoim rodzinnym mieście studiował filozofię, prawo i teologię. Był nuncjuszem apostolskim w Kolonii i negocjatorem pokoju w Westfalii. Był biskupem Imoli, a w 1652 roku [[Innocenty X]] mianował go sekretarzem stanu i kardynałem. 7 kwietnia 1655, po trzymiesięcznej konklawe, został wybrany papieżem i przyjął imię Aleksander VII. W czasie jego pontyfikatu doszło do konfliktu z Francją, kardynał Mazarin i Ludwik XIV chcieli powrócić do autonomii Kościoła gallikańskiego, czyli kościoła narodowego niezależnego od Rzymu. W dziedzinie doktrynalnej papież potępił błędy teorii jansenizmu i usiłował je zwalczyć na terenie Francji i Holandii. Papież Aleksander VII przyjął uroczyście Krystynę Szwedzką , która zrzekła się tronu, porzuciła wyznanie luterańskie i przeniosła się do Rzymu, poświęciła się sprawom kultury i dziełom miłosierdzia. Relacja papieża z Krystyną Szwedzką była tak serdeczna, że został on mecenasem artystów i poetów, również ozdobił on Rzym barokowymi pomnikami, wzniósł kolumnę na Placu św. Piotra. Podczas jego pontyfikatu zostało założone seminarium misyjne w Paryżu. Papież wydał specjalny dokument, który wzywa biskupów, by do pracy misyjnej kierowali ludzi zdrowych fizycznie, intelektualnie i moralnie, by brali również pod uwagę warunki podróży i żeby nie wiązali się z władzą polityczną kolonii. Za swojego pontyfikatu papież potwierdził dekrety swoich poprzedników dotyczących [[Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny|Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny]]. Kanonizował uroczyście [[Św. Franciszek Salezy|Franciszka Salezego]] i Tomasza z Villanova. Aleksander zmarł 22 maja 1667 . Został pochowany w Bazylice Świętego Piotra.
+Fabio Chigi urodził się 13 lutego 1599 w Sienie, w arystokratycznej i bogatej rodzinie bankierów papieskich. Posiadał fenomenalne zdolności zapamiętywania, wystarczyło, że tylko raz coś usłyszał i wszystko pamiętał.  W swoim rodzinnym mieście studiował filozofię, prawo i teologię. Był nuncjuszem apostolskim w Kolonii i negocjatorem pokoju w Westfalii. Był biskupem Imoli, a w 1652 roku [[Innocenty X]] mianował go sekretarzem stanu i kardynałem. 7 kwietnia 1655, po trzymiesięcznym konklawe, został wybrany papieżem i przyjął imię Aleksander VII. W czasie jego pontyfikatu doszło do konfliktu z Francją, gdyż kardynał Mazarin i Ludwik XIV chcieli powrócić do autonomii Kościoła gallikańskiego, czyli kościoła narodowego niezależnego od Rzymu. W dziedzinie doktrynalnej papież potępił błędy teorii jansenizmu i usiłował je zwalczyć na terenie Francji i Holandii. Papież Aleksander VII przyjął uroczyście Krystynę Szwedzką, która zrzekła się tronu, porzuciła wyznanie luterańskie i przeniosła się do Rzymu, poświęciła się sprawom kultury i dziełom miłosierdzia. Relacja papieża z Krystyną Szwedzką była tak serdeczna, że został on mecenasem artystów i poetów, również ozdobił on Rzym barokowymi pomnikami, wzniósł kolumnę na Placu św. Piotra. Podczas jego pontyfikatu zostało założone seminarium misyjne w Paryżu. Papież wydał specjalny dokument, który wzywał biskupów, by do pracy misyjnej kierowali ludzi zdrowych fizycznie, intelektualnie i moralnie, by brali również pod uwagę warunki podróży i żeby nie wiązali się z władzą polityczną kolonii. Za swojego pontyfikatu papież potwierdził dekrety swoich poprzedników dotyczące [[Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny|Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny]]. Kanonizował uroczyście [[Św. Franciszek Salezy|Franciszka Salezego]] i Tomasza z Villanova. Aleksander zmarł 22 maja 1667. Został pochowany w Bazylice Świętego Piotra.
 ==Bibliografia==