Świerc Jan: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
Nie podano opisu zmian
 
Nie podano opisu zmian
Linia 1: Linia 1:
==Świerc Jan SDB (1877-1941), salezjanin==
==Świerc Jan SDB (1877-1941), salezjanin==


Syn Mateusza i Franciszki z domu Rether, urodził się w Królewskiej Hucie 29 kwietnia 1877. Przybył do Turynu na Valsalice w 1894 roku. Skończywszy tu nauki gimnazjalne wstąpił do Zgromadzenia Salezjańskiego – do nowicjatu w Ivrei w 1897 roku, który ukończył pierwsza profesją zakonną złożona w dniu 3 października 1899. Następnie studiował filozofię i teologię w Turynie, był sekretarzem przełożonego generalnego ks. Michała Rua i pomagał w redagowaniu „Wiadomości Salezjańskich”. 6 czerwca 1903 roku w katedrze turyńskiej otrzymał święcenia kapłańskie z rąk kar. Augustyna Rychelmy.  
Syn Mateusza i Franciszki z domu Rether, urodził się w Królewskiej Hucie 29 kwietnia 1877. Przybył do Turynu na Valsalice w 1894 roku. Skończywszy tu nauki gimnazjalne wstąpił do Zgromadzenia Salezjańskiego – do nowicjatu w Ivrei w 1897 roku, który ukończył pierwszą profesją zakonną złożoną w dniu 3 października 1899. Następnie studiował filozofię i teologię w Turynie. Był sekretarzem przełożonego generalnego ks. Michała Rua i pomagał w redagowaniu „Wiadomości Salezjańskich”. 6 czerwca 1903 roku w katedrze turyńskiej otrzymał święcenia kapłańskie z rąk kard. Augustyna Rychelmy.  


Wrócił do Polski i zaraz powierzono mu przygotowanie nowicjatu w nowo otwartym domu salezjańskim w Daszawie (1904). Po jego uruchomieniu był kapelanem w Krakowie w zakładzie im. Lubomirskich. W 1905/1906 roku został dyrektorem zakładu w Oświęcimiu, obejmując ten urząd po księdzu Manassero jako pierwszy dyrektor–Polak. W 1911 przejął kierownictwo Zakładu im. Lubomirskich w Krakowie przy ul. Rakowickiej. W 1914 roku opiekował się rannymi żołnierzami w tymże Zakładzie, by w 1915 roku objąć w Oświęcimiu na Zasolu opiekę nad uciekinierami wojennymi z terenów Galicji Wschodniej. W 1918 roku otworzył Zakład na terenie zaboru rosyjskiego w Kielcach, gdzie został pierwszym dyrektorem i proboszczem. Stąd wrócił w 1923 roku do Oświęcimia. Jako dyrektor i proboszcz w Przemyślu na Zasaniu 1925–1934 ukończył budowę kościoła świętego Józefa i był najbliższym doradcą biskupa Anatola Nowaka. W 1934 roku otworzył nową placówkę we Lwowie przy kościele Matki Boskiej Ostrobramskiej.  
Gdy wrócił do Polski powierzono mu przygotowanie nowicjatu w nowo otwartym domu salezjańskim w Daszawie (1904). Po jego uruchomieniu był kapelanem w Krakowie w zakładzie im. Lubomirskich. W 1905/1906 roku został dyrektorem zakładu w Oświęcimiu, obejmując ten urząd po księdzu Manassero jako pierwszy dyrektor–Polak. W 1911 przejął kierownictwo Zakładu im. Lubomirskich w Krakowie przy ul. Rakowickiej. W 1914 roku opiekował się rannymi żołnierzami w tymże Zakładzie, by w 1915 roku objąć w Oświęcimiu na Zasolu opiekę nad uciekinierami wojennymi z terenów Galicji Wschodniej. W 1918 roku otworzył Zakład na terenie zaboru rosyjskiego w Kielcach, gdzie został pierwszym dyrektorem i proboszczem. Stąd wrócił w 1923 roku do Oświęcimia. Jako dyrektor i proboszcz w Przemyślu na Zasaniu 1925–1934 ukończył budowę kościoła świętego Józefa i był najbliższym doradcą biskupa Anatola Nowaka. W 1934 roku otworzył nową placówkę we Lwowie przy kościele Matki Boskiej Ostrobramskiej.  


Poważna choroba przerwała tam jego działalność, ale już w 1938 roku na nowo podjął działalność duszpasterską jako proboszcz parafii świętego Stanisława Kostki w Krakowie i dyrektor tutejszej salezjańskiej wspólnoty. Aresztowany został przez gestapo 23 maja 1941. Umieszczony został w więzieniu Montelupich. 26 czerwca 1941 został wraz ze współbraćmi przewieziony do [[Obóz koncentracyjny - Auschwitz|Oświęcimia]]. Został zamordowany 26 czerwca 1941 na słynnym Żwirowisku.
Poważna choroba przerwała tam jego działalność, ale już w 1938 roku na nowo podjął działalność duszpasterską jako proboszcz parafii świętego Stanisława Kostki w Krakowie i dyrektor tutejszej salezjańskiej wspólnoty. Aresztowany przez gestapo 23 maja 1941. Umieszczony został w więzieniu Montelupich. 26 czerwca 1941 został wraz ze współbraćmi przewieziony do [[Obóz koncentracyjny - Auschwitz|Oświęcimia]]. Zamordowany 26 czerwca 1941 na słynnym Żwirowisku.


==Bibliografia==
==Bibliografia==

Wersja z 07:44, 17 lis 2009

Świerc Jan SDB (1877-1941), salezjanin

Syn Mateusza i Franciszki z domu Rether, urodził się w Królewskiej Hucie 29 kwietnia 1877. Przybył do Turynu na Valsalice w 1894 roku. Skończywszy tu nauki gimnazjalne wstąpił do Zgromadzenia Salezjańskiego – do nowicjatu w Ivrei w 1897 roku, który ukończył pierwszą profesją zakonną złożoną w dniu 3 października 1899. Następnie studiował filozofię i teologię w Turynie. Był sekretarzem przełożonego generalnego ks. Michała Rua i pomagał w redagowaniu „Wiadomości Salezjańskich”. 6 czerwca 1903 roku w katedrze turyńskiej otrzymał święcenia kapłańskie z rąk kard. Augustyna Rychelmy.

Gdy wrócił do Polski powierzono mu przygotowanie nowicjatu w nowo otwartym domu salezjańskim w Daszawie (1904). Po jego uruchomieniu był kapelanem w Krakowie w zakładzie im. Lubomirskich. W 1905/1906 roku został dyrektorem zakładu w Oświęcimiu, obejmując ten urząd po księdzu Manassero jako pierwszy dyrektor–Polak. W 1911 przejął kierownictwo Zakładu im. Lubomirskich w Krakowie przy ul. Rakowickiej. W 1914 roku opiekował się rannymi żołnierzami w tymże Zakładzie, by w 1915 roku objąć w Oświęcimiu na Zasolu opiekę nad uciekinierami wojennymi z terenów Galicji Wschodniej. W 1918 roku otworzył Zakład na terenie zaboru rosyjskiego w Kielcach, gdzie został pierwszym dyrektorem i proboszczem. Stąd wrócił w 1923 roku do Oświęcimia. Jako dyrektor i proboszcz w Przemyślu na Zasaniu 1925–1934 ukończył budowę kościoła świętego Józefa i był najbliższym doradcą biskupa Anatola Nowaka. W 1934 roku otworzył nową placówkę we Lwowie przy kościele Matki Boskiej Ostrobramskiej.

Poważna choroba przerwała tam jego działalność, ale już w 1938 roku na nowo podjął działalność duszpasterską jako proboszcz parafii świętego Stanisława Kostki w Krakowie i dyrektor tutejszej salezjańskiej wspólnoty. Aresztowany przez gestapo 23 maja 1941. Umieszczony został w więzieniu Montelupich. 26 czerwca 1941 został wraz ze współbraćmi przewieziony do Oświęcimia. Zamordowany 26 czerwca 1941 na słynnym Żwirowisku.

Bibliografia