Św. Walenty
Św. Walenty
Za wspomnieniem liturgicznym św. Walentego może kryć się życiorys dwóch Walentych. Kapłan Walenty za panowania cesarza Klaudiusza miał pomagać parom, które pobierały się potajemnie. Został przyłapany i skazany na śmierć. Po torturach, został ścięty 14 lutego 269 lub 270. Nad grobem męczennika przy Via Flaminia zbudowano bazylikę, jednak papież Paschalis I (817-24) przeniósł szczątki męczennika do kościoła św. Praksedy.
W dniu, w którym został ścięty Walenty urządzano miłosne loterie tzw. luperkalia. Było to pogański zwyczaj – festyn urządzany 15 lutego ku czci boga płodności Faunusa Lupercusa. W przeddzień obchodów odbywała się loteria: imiona dziewcząt zapisywane na skrawkach papieru były przedmiotem loterii wśród chłopców. Dziewczyny stawały się ich partnerkami podczas na czas festyny, a czasem nawet na cale życie. Zwyczaj urządzania tego festynu utrzymał się do końca V w. Zniósł je w 496 roku papież Gelazy I, zastępując je najbliższym w kalendarzu liturgicznym świętem męczennika Walentego.
Z czasem postać kapłana Walentego zmieszała się z innym świętym męczennikiem noszącym to samo imię. Miał nim być Walenty – biskup miasta Terni w Umbrii od 197 roku. Znany był z tego, że jako pierwszy pobłogosławił związek małżeński między poganinem i chrześcijanką. Wysyłał też do swych wiernych listy o miłości do Chrystusa. Zginął w Rzymie w 273 roku. Do jego grobu w katedrze w Terni ściągają pielgrzymi. Na srebrnym relikwiarzu kryjącym jego szczątki znajduje się napis: "Święty Walenty, patron miłości".
Św. Walenty został ogłoszony patronem zakochanych w 1496 roku przez papieża Aleksandra VI.
W archidiecezji katowickiej sanktuarium św. Walentego znajduje się w Bieruniu.