Św. Teresa od Dzieciątka Jezus

Urodziła się 2 stycznia 1873 w Alencon, w północno-zachodniej Francji. Była ostatnią z pięciu córek Zelii Guerin i Ludwika Martin. Na chrzcie otrzymała imiona Maria Franciszka Teresa. Uczyła się w domu; przez pięć lat chodziła także do szkoły prowadzonej przez benedyktynki. Z całą rodziną uczestniczyła w nabożeństwach, często modliła się do Matki Bożej. W 1877 roku Zelia Guerin zmarła na raka. Ojciec wraz z córkami przeprowadził się do Lisieux, oddalonego niecałe 80 km na północ od Alencon. Matkę zastępowały Teresie starsze siostry, Paulina i Maria, jednak obie wstąpiły do Karmelu. Mając 15 lat Teresa, poczuła się wystarczająco dojrzała, by w ślad za siostrami wstąpić do Karmelu, o czym marzyła od dziecka. Jednak przełożony generalny i miejscowy biskup kazali jej czekać, aż ukończy 21 lat. Teresa była załamana. Ostatni ratunek upatrywała w papieżu; pojechała więc z ojcem do Rzymu. Papież Leon XIII (1878-1903) polecił jej usłuchać przełożonych. Nieoczekiwanie, pod koniec 1887 roku biskup wyraził zgodę. Jednak matka przełożona zgodziła się ją przyjąć dopiero po Wielkim Poście. 9 kwietnia 1888 Teresa, na zawsze przekroczyła mury klasztoru w Lisieux. Karmelitańska reguła była bardzo surowa. Przełożona, matka Maria Gonzaga, wystawiała młodą postulantkę na wiele prób i upokorzeń. Pierwszy okres jej zakonnego życia był dodatkowo bolesny. Ukochany ojciec ciężko zachorował i został zamknięty w zakładzie dla psychicznie chorych.

10 stycznia 1889 Teresa otrzymała habit i przyjęła imię Teresy od Dzieciątka Jezus i Świętego Oblicza. Swoją drogę do Boga nazywała "małą drogą". W ten sposób obaliła stary model heroizmu, niemożliwy do przyjęcia przez zwykłych ludzi. Zarazem jej życie duchowe cechował maksymalizm. Zawsze pragnęła wyjechać na misje. Miała plany, by wraz z kilkoma siostrami założyć w Wietnamie klasztor. Chciała być kapłanem, apostołem, męczennikiem. Któregoś dnia odkryła, że tym co łączy te wszystkie rodzaje powołań, jest miłość. Wtedy postanowiła, że w sercu Kościoła - swojej Matki - będzie Miłością. Dla ukoronowania tej decyzji 9 kwietnia 1895 dokonała Aktu Ofiarowania się Miłosiernej Miłości Boga, którego formułę sama ułożyła. Na własną prośbę do końca życia pozostała w nowicjacie. Nigdy więc nie była pełnoprawną zakonnicą. Gdy miała 23 lata, zachorowała na gruźlicę. Bardzo cierpiała i czuła, że wkrótce umrze. Wszystko jednak ofiarowała Bogu. Ostatnią komunię świętą przyjęła w intencji byłego prowincjała Karmelu, który opuścił stan kapłański i został ekskomunikowany. 30 września 1897 roku długiej i ciężkiej agonii umarła.

Św. Teresę często przedstawia się z naręczem róż. Jeszcze za życia mówiła, że po śmierci ześle na ziemię deszcz tych najbardziej ukochanych przez siebie kwiatów. "Różami świętej Teresy" nazywano potem łaski otrzymywane za jej pośrednictwem, a także tysiące listów, które przychodziły do Karmelu po jej śmierci i ukazaniu się "Dziejów duszy". Teresę kanonizowano już w 1925 roku, przed upływem wymaganych wówczas 50 lat od daty śmierci. Wkrótce potem do Stolicy Apostolskiej zaczęły napływać prośby o nadanie jej tytułu Doktora Kościoła. Papież Pius XI, który nazywał ją "gwiazdą swego pontyfikatu", kategorycznie odmówił. Powodem był "sexus obstat", czyli "na przeszkodzie stoi płeć". Doktorem Kościoła mógł zostać jedynie mężczyzna. Przełomu dokonał Paweł VI, przyznając ten zaszczytny tytuł Teresie z Avila i Katarzynie Sieneńskiej. W 1997 roku Jan Paweł II do grona uczonych świętych kobiet włączył Teresę z Lisieux.

Bibliografia

Św. Teresa od Dzieciątka Jezus, Dzieje duszy, Kraków 1996; Teresa z Lisieux, Rekopisy autobiograficzne (w nowym przekładzie i z nowymi przypisami), Kraków 1997; G. Gaucher, Dzieje życia-św. Teresa Teresa z Lisieux, Kraków 1995; G. Gaucher, Agonia Teresy, Kraków 1999; Ch. Feldman, Czarna noc wiary, Warszawa 1999.