Św. Ojciec Pio: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
Lata następne były dla o. Pio najtrudniejsze. W 1931 roku otrzymał zakaz sprawowania funkcji kapłańskich - nie mógł spowiadać, odprawiać Mszy oraz prowadzić korespondencji. W 1934 roku zostały mu przywrócone funkcje kapłańskie. | Lata następne były dla o. Pio najtrudniejsze. W 1931 roku otrzymał zakaz sprawowania funkcji kapłańskich - nie mógł spowiadać, odprawiać Mszy oraz prowadzić korespondencji. W 1934 roku zostały mu przywrócone funkcje kapłańskie. | ||
Dzięki jego inicjatywie powstały [[Grupy Modlitwy Ojca Pio|Grupy Modlitw]] (1949) oraz szpital „Dom Ulgi w Cierpieniu” (1956). Zmarł 23 września 1968. | Dzięki jego inicjatywie powstały [[Grupy Modlitwy Ojca Pio|Grupy Modlitw]] (1949) oraz szpital „Dom Ulgi w Cierpieniu” (1956). Zmarł 23 września 1968. | ||
2 maja 1999 papież [[Jan Paweł II]] ogłosił o. Pio błogosławionym, a 16 czerwca 2002 świętym. | 2 maja 1999 papież [[Jan Paweł II]] ogłosił o. Pio błogosławionym, a 16 czerwca 2002 świętym. | ||
Wersja z 17:07, 2 paź 2010
Św. Ojciec Pio (1887-1968)
Pio (Francesco Forgione) urodził się 25 maja 1887, w biednej rodzinie Grazia i Giuseppy de Nunzio w górskiej wiosce Pietrelcina (nazwa ta oznacza „kamyczek”), w prowincji Benedetto na południu Włoch. W dzieciństwie był chorowity; pasał kozy i niczym szczególnym się nie wyróżniał. Po latach powiedział, że w tamtych czasach był po prostu „ciapą”. Był ministrantem. 6 stycznia 1903 opuścił dom rodzinny i wstąpił do nowicjatu kapucynów w Morcone. 22 stycznia t.r. przyjął imię Pio z Pietrelciny (zgodnie ze zwyczajem kapucynów do imienia zakonnego dodawano nazwę miejscowości, z której pochodził zakonnik). Rok później rozpoczął studia w Sant'Elia a Pianisi (Campobasso). Podczas nauki kilkakrotnie przebywał w rodzinnej miejscowości, aby podreperować zdrowie (bóle brzucha, gorączka). 10 sierpnia 1910 otrzymał święcenia kapłańskie w katedrze w Benevento z rąk bpa Paolo Schinosiego.
Po roku 1910, na pięć lat powraca do rodzinnej Pietrelciny, aby podratować zdrowie (pierwsze objawy stygmatów). Tutaj przeżywał stany ekstazy, a msze przez niego odprawiane były długie, co wzbudzało złość tutejszych parafian. 28 lipca 1916 przybył do klasztoru kapucynów w San Giovanni Rotondo, w prowincji Foggia, gdzie pozostał aż do swej śmierci. W 1917 roku na pól roku został wcielony do armii, gdzie służył jako wartownik, zamiatacz-człowiek do wszystkiego.
Rok 1918, jak żaden inny obfitował dla Ojca Pio w dary nadprzyrodzone: 30 maja otrzymał "szczególne dotknięcie"; 5-7 sierpnia przeżył transwerberację - czyli przebicie mistyczne - serca; 20 września otrzymał widoczne stygmaty; 20 grudnia ujawnił, w liście adresowanym do ojca Benedetto, że od wielu dni odnawiała się transwerberacja serca. Rany stygmatów pozostały otwarte i krwawiące przez pięćdziesiąt lat. Był to jeden z powodów dla których przez lata ściągali do San Giovanni Rotondo lekarze, naukowcy, dziennikarze i zwyczajni ludzie, chcąc zobaczyć ,,świątobliwego braciszka”.
Lata następne były dla o. Pio najtrudniejsze. W 1931 roku otrzymał zakaz sprawowania funkcji kapłańskich - nie mógł spowiadać, odprawiać Mszy oraz prowadzić korespondencji. W 1934 roku zostały mu przywrócone funkcje kapłańskie. Dzięki jego inicjatywie powstały Grupy Modlitw (1949) oraz szpital „Dom Ulgi w Cierpieniu” (1956). Zmarł 23 września 1968.
2 maja 1999 papież Jan Paweł II ogłosił o. Pio błogosławionym, a 16 czerwca 2002 świętym.
Jan Paweł II jeszcze jako student Papieskiego Uniwersytetu Angelicum w Rzymie odbył w 1947 roku pielgrzymkę do San Giovanni Rotondo, aby poznać słynnego kapucyna. O. Pio przepowiedział wtedy, że zostanie papieżem oraz, że na jego pontyfikacie widzi krew.
Kościoły w Archidiecezji Katowickiej pw. o. Pio
Bibliografia
I.Burchacka, Ojciec Pio. Stygmatyk Mistyk Cudotwórca, wyd. Adam, 1991; A. da Ripabottoni, Święty Ojciec Pio. Cyrenejczyk Naszych Czasów, wyd. Bertelsmann Media, 2002; R. Allegri, Cuda Ojca Pio, wyd. WAM, 2003; Z. Ziółkowski, Święty Ojciec Pio i Jan Paweł II w nurcie Bożego Miłosierdzia, wyd. Adam, 2005; L. Peroni, Ojciec Pio, wyd. Rafael, T. I 2008; T. II 2009.