Św. Katarzyna ze Sieny

ś. Katarzyna ze Sieny

Święta Katarzyna urodziła się prawdopodobnie 25 marca 1347 w Sienie. Pochodziła z wielodzietnej rodziny. Była przedostatnia z dwudziestu pięciu dzieci Jakuba Benincasy i Lapy Piangenti. Niestety, jej siostra bliźniaczka zmarła krótko po urodzeniu. Katarzyna była ulubionym dzieckiem swojej mamy, tylko ją mogła sama wykarmić. Poza tym nie wyróżniała się wśród rówieśników.

W wieku 6/7 lat ujrzała postać Chrystusa w białej kapie i złotej tiarze unoszącego się nad kościołem San Domenico. Apostołowie Piotr i Paweł stali obok Niego, zaś sam Jezus spojrzał na nią, uśmiechnął się i pobłogosławił jej. Od tamtej chwili nic nie wydawało się jej piękniejsze i pragnęła poświęcić swe życie tylko Chrystusowi. Będąc jeszcze dzieckiem, postanowiła żyć jak pustelnik. Spakowała chleb i uciekła z domu. Gdy znalazła się na wsi, przytuliła się do pierwszej napotkanej skały i powtarzała wszystkie znane jej modlitwy. Gdy czas zaczął mijać ogarnął ja strach i chciała wrócić do domu, nie wiedziała jednak czy da radę, w końcu była tylko dzieckiem. Katarzyna sama nie wie, jak to się stało, że znalazła się z powrotem pod drzwiami domu. W dalszym ciągu chce się jednak podobać Bogu i szuka innych sposobów by Ten zwrócił na nią uwagę. Postanawia się biczować, na wzór świętych, pościć i oddawać się czuwaniom, co niepokoi jej mamę.

W wieku 12 lat pojawiają się pierwsze dyskusje i spory dotyczące za mąż pójścia Katarzyny. Matka bardzo pragnie, by jej córka podobała się chłopakom i korzystała z życia jak wszystkie dziewczyny w jej wieku. Dużą rolę w tym czasie odgrywa jej siostra Bonawentura, która pokazuje jej jak powinna dbać o siebie. Przerywa to jednak jej nieoczekiwana śmierć, która bardzo zmienia życie Katarzyny - przestaje tak starannie dbać o siebie. Poważny kandydat na jej męża pojawia się gdy ma 15 lat. Rodzice jej bardzo popierali to małżeństwo jednak Katarzyna bardziej pragnęła życia zakonnego niż małżeńskiego. Z tego też powodu, na znak buntu zgoliła włosy, co w tamtych czasach było niedopuszczalne. Za karę rodzice powierzają jej mnóstwo obowiązków domowych i koniec z osobnym pokojem. Jako pokorna córka przystaje na to, jednak prosi o czas na modlitwę. Pewnego razu klęczącą przyłapał ją ojciec. Nad jej głową unosiła się gołębica tak biała, jakiej jej ojciec, farbiarz, jeszcze nie widział. To go przekonało i pozwolił Katarzynie na modlitwę a reszcie rodzinie zakazał przerywać jej tą kontemplację. Nie była do tego przekonana jej mama i postanowiła na jakiś czas wywieść Katarzynę do uzdrowiska w Vignone. Pobyt ten nie przyniósł jednak oczekiwanych rezultatów. Katarzyna potrafiła i tam znaleźć sposób na umartwianie i post, co w dalszym ciągu nie podoba się i martwi jej mamę. Po powrocie do domu rodzinnego zapada na ciężką chorobę. Dostaje wysypki i wysokiej temperatury. Nawet ówczesne najlepsze lekarstwa jej nie pomagały. Widząc rozpacz matki, szepnęła jej, że jest jedna rzecz, która pozwoli jej wyzdrowieć - zostanie zakonnicą. Z miłości do dziecka matka robi wszystko. Katarzyna wyzdrowiała i rozpoczęła nowicjat.

Dalsze jej lata życia upływają w celi ścian, i celi jaką urządziła w swoim sercu. Odizolowała się ona bowiem od ludzi, wiele czasu spędzała na modlitwie, mało spała - około godziny dziennie, biczowała się żelaznym łańcuchem do krwi, pracowała, pościła na tyle, że jej organizm w pewnym momencie nie był w stanie przyjmować posiłków. Wszystko to czyniła by przypodobać się Bogu. Według przekazów, Katarzyna miała widzenia w swojej celi. Widziała postać Jezusa Chrystusa i Jego Matkę Maryję, a także świętych. Rozmawiała z nimi. Ale nie tyko oni ją odwiedzali. Otaczały ją także demony, kuszące ją do porzucenia życia zakonnego i wiedzenia życia ku boku męża, czemu z wielkim trudem ale odmówiła. Katarzyna, oprócz takiego życia, pragnęła też wychwalać Boga przez brewiarz, jednak nie potrafiła czytać. Z pomocą przyszła jej inna siostra. Jednak długie miesiące prac nie przynosiły żadnych owoców. W końcu, Katarzyna zwróciła się do Chrystusa, by ten był jej nauczycielem. Z dnia na dzień, potrafiła przeczytać teksty, z którymi całymi tygodniami miała problem.

Ważnym wydarzeniem w jej życiu były zaślubiny mistyczne. Oto w celi pokazała jej się Maryja, która trzymając ją za rękę zaprowadziła do Jezusa, który nałożył na jej palec pierścień przemawiając z czułością: "Ponieważ pogardziłaś próżnymi przyjemnościami, oddając całe serce Mnie, twemu Stwórcy i Zbawicielowi, poślubiam cię w wierze. Bądź mężna! Mocą twej wiary zwyciężysz!". Święta nie spędzała nawet czasu z rodziną.

W jej czasach nastąpił rozłam Kościoła, papież opuścił Rzym i wybrano antypapieża. Nie było to dobre, dlatego Katarzyna robiła co mogła by powróciło wszystko do normy. Napominała papieża by wrócił na Stolicę Apostolską, zbierała ludzi wokół niego, nawoływała do modlitwy. Jej wysiłki nie przyniosły jednak oczekiwanych rezultatów a papież polecił jej by udała się do Rzymu. Tam miała pracować dla dobra Kościoła i ludzi. W 1375 roku za swoją posługę i oddanie otrzymała stygmaty.

Katarzyna zmarła 29 kwietnia 1380 w Rzymie z wycieńczenia. Jej kult rozpoczął się zaraz po jej śmierci, mimo iż dopiero w 1461r. papież Pius II dokonał jej kanonizacji. Święta ta jest patronką Rzymu (od 1866), Italii (od 1939), Europy (od 1999), pielęgniarek, strażników i strażaków. Została także ogłoszona doktorem Kościoła przez Pawła VI w 1970 roku.

W ikonografii przedstawiana jest w habicie dominikańskim, w koronie cierniowej, z krzyżem w dłoniach, z różańcem. Niekiedy trzyma tiarę. Jej atrybutami są także: czaszka, diabeł u stóp, krucyfiks, lilia, serce.

Wspomnienie liturgiczne - 29 kwietnia.

Bibliografia

M. Henri Jette, Święta Katarzyna ze Sieny, Warszawa, Instytut Wydawniczy PAX 1979; Święta Katarzyna ze Sieny, dziewica i doktor Kościoła, patronka Europy – brewiarz.pl. Foto: Web Gallery of Art