Św. Jerzy
Święty Jerzy według tradycji miał się urodzić w Kapadocji (współcześnie Turcja) w III wieku. W legendarnym przekazie św. Jerzy przedstawiany jest jako chrześcijanin, członek szanowanej rodziny kapadockiej, który w pierwszym okresie dorosłego życia był żołnierzem – trybunem rzymskim. Ok. 304 roku, czasie prześladowań za cesarza Dioklecjana, po ujawnieniu swej przynależności do religii chrześcijańskiej Jerzy został pojmany, poddany torturom i stracony w okolicach miasta Lydda - Diospolis.
Kult św. Jerzego zrodził się na wschodzie oraz w Egipcie i Etiopii. Istnieją pisemne świadectwa potwierdzające istnienie tego kultu w miejscu stracenia, w Lyddzie - Diospolis. Najsilniej kult św. Jerzego rozwijał się na Cyprze, w Kapadocji i w Gruzji skąd dotarł później do Rosji i na Bałkany. Na zachodzie Europy (Moguncja, Paryż i Neapol) kościoły pod wezwaniem św. Jerzego, znane są już w VI wieku.
W okresie wypraw krzyżowych do ziemi świętej kult św. Jerzego szczególnie propagowany był przez wojska krzyżowców, którzy uważali go za symbol i wzór rycerskości.
Od 1222 roku św. Jerzy jest patronem Anglii. Świętemu Jerzemu zawdzięcza swoja nazwę Gruzja (Georgia). W samej tylko Anglii poświęcono temu męczennikowi ponad 160 kościołów. Do Polski kult św. Jerzego przybył wraz z przyjęciem chrześcijaństwa. Jemu była poświęcona kaplica grodowa w Gnieźnie. Wiele też miast polskich posiada jego wizerunek w swoim herbie. Ocenia się, że ponad 100 miejscowości w Polsce wzięło swoją nazwę od jego imienia. W archidiecezji katowickiej kościoły pod wezwaniem św. Jerzego znajdują się w Dębieńsku, Goczałkowicach Zdroju, Mszanie i Rydtułtowach.
Święty Jerzy jest patronem zakonów rycerskich, żołnierzy, harcerzy, górników, kowali, bednarzy, artystów, wędrowców i więźniów.
Wspomnienie liturgiczne - 24 kwiecień