Św. Ignacy Antiocheński

Z e-ncyklopedia

Św. Ignacy Antiocheński

Ignacy antiochia.jpg

Najprawdopodobniej urodził się na początku I wieku. Żródła nie przekazały informacji o jego dzieciństwie i młodości. Stąd też uzupełnienie stanowi starochrześcijańska legenda, według której św. Ignacy był tym szczęśliwym dzieckiem, które Jezus przedstawił Apostołom jako wzór postępowania, dodając: Jeśli nie odmienicie się i nie staniecie się jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje (Mt 18, 1 - 4). Oficjalnie posługiwał się imieniem Teoforos (noszący Boga) i każdy ze swoich listów rozpoczynał słowami: Ignacy zwany Teoforem.

Św. Ignacy Antiocheński był prawdopodobnie uczniem św. Jana Apostoła, który w 69 roku ustanowił go trzecim z kolei - po św. Piotrze i św. Ewodiuszu - biskupem Antiochii. Swoją posługę pełnił tam przez 40 lat. Przez wiernych był ceniony jako dobry i troskliwy pasterz. Wyraźnie widoczne jest to w sformułowaniach, jakimi posługiwał się on w swoich listach do siedmiu kościołów. Pisma powstały po aresztowaniu w czasie podróży morskiej do Rzymu. Mając ręce skute łańcuchem św. Ignacy dyktował listy chrześcijanom, którzy odwiedzali go na statku w kolejnych portach - w Smyrnie (cztery listy) i w Troadzie (trzy listy). Występuje tutaj po raz pierwszy określenie: Kościół katolicki. Święty pisał m.in.: Pozwólcie mi być żerem dzikich zwierząt, bo przez nie pójdę do Boga. Jestem pszenicą Bożą i w męce niech mnie ścierają zęby dzikich zwierząt, bym stał się czystym chlebem Chrystusa. Z polecenia cesarza Trajana, namiestnik Syrii wielokrotnie usiłował nakłonić św. Ignacego do odstępstwa od wiary chrześcijańskiej. Gdy to się nie udało odesłał go do Rzymu, gdzie został skazany na śmierć. Świętego w 107 roku rozszarpały lwy w amfiteatrze Flawiusza. Szczątki św. Ignacego zostały zebrane przez chrześcijan i przewiezione do Antiochii. W V wieku, z polecenia cesarza Teodozjusza, umieszczono je w zamienionej na kościół byłej świątyni Fortuny. W 504 roku zostały stamtąd zabrane przed najazdem Persów, a w VII wieku - po zajęciu Syrii przez Saracenów - przewiezione do Rzymu i umieszczone w bazylice św. Klemensa.

Obecnie, od 1559 roku głowa św. Ignacego znajduje się w jezuickim kościele del Gesu w Rzymie. Pozostałe relikwie rozproszone są po różnych świątyniach w wielu krajach Europy.

  • W ikonografii chrześcijańskiej św. Ignacy jest przedstawiany jako starzec w szatach biskupich wschodniego obrządku, z raną i znakiem IHS na piersi, w towarzystwie skaczących lwów. Najstarszy wizerunek (mozaika) św. Ignacego znajduje się w kościele Hagia Sofia w Konstantynopolu.
  • Wspomnienie liturgiczne przypada 17 października.

Bibliografia

H.A. Lisiecki, Pisma ojców apostolskich. Nauka dwunastu Apostołów, Barnaba, Klemens Rzymski, Ignacy Antiocheński, Polikarp, Hermes, Poznań 1924; W. Zaleski, Święci na każdy dzień, Warszawa 1998. Foto: [1]