Św. Dominik Savio

Św. Dominik Savio (1842-1857)

Urodził się 2 kwietnia 1842 w rodzinie Karola Savio i Brygidy Gaiato. Tego samego dnia został ochrzczony w parafialnym kościele Riva di Chieri. Na chrzcie św. otrzymał imiona Dominik, Józef. W 1848 roku Dominik rozpoczął naukę w szkole, gdzie wspierał pilnych uczniów oraz nakłaniał do podjęcia wysiłku zniechęconych chłopców. 8 kwietnia 1849 przyjął Pierwszą Komunię Świętą w Castelnuovo. Zapisał w swym notatniku krótkie postanowienia zakończone słowami: Raczej śmierć, ale nie grzech. W 1853 roku Dominik z rodziną wyprowadził się do Mondonio, gdzie zgodnie ze świadectwem jednego z nauczycieli stał się „radością” dla swych kolegów. 13 kwietnia z rąk biskupa Iveri - Moreno Dominik otrzymał sakrament bierzmowania. 2 października 1854 na dziedzińcu Kaplicy Różańcowej w Becchi di Castelnuovo miało miejsce pierwsze spotkanie chłopca z księdzem Janem Bosko. 29 października 1854 Dominik został włączony do wspólnoty oratorium, gdzie przebywał 36 miesięcy. 8 grudnia 1854 przy okazji ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny Dominik powierzył się opiece Matki Bożej. W 1856 roku zachęcony pomysłem, który zrodził się w maju, kiedy to nie mógł przystąpić do Komunii Świętej założył Towarzystwo Niepokalanej. Dominik na skutek pogarszającego się stanu zdrowia, za radą swego wychowawcy powrócił 1 marca 1857 do domu rodzinnego. 9 marca 1857, w wieku 15 lat, zmarł w opinii świętości. O jego śmierci w traktacie tzw. Słówka na dobranoc ksiądz Bosko wspomniał: wieczorem, 9 marca było o jednego anioła mniej na ziemi, a jednego więcej w niebie. Dodał także: Nie miałbym żadnej trudności, gdybym był papieżem, w ogłoszeniu Dominika Savio świętym! Duchowny był przekonany, że jego wychowanek dorównał świętemu Alojzemu oraz, że pewnego dnia zostanie ogłoszony świętym. Pogrzeb Dominika Savio odbył się 11 marca 1857. Został pochowany na cmentarzu w Mondonio.

Ksiądz Bosko w serii Czytanki katolickie wydał w roku 1859 książkę pod tytułem Życie chłopca Dominika Savio, gdzie zapisał: Poprosiłem jego kolegów, by powiedzieli mi, czy w ciągu 3 lat jego pobytu między nami, zauważyli w Dominiku jakąś wadę, którą należałoby poprawić czy jakąś cnotę, jaką należałoby mu zasugerować, ale wszyscy stwierdzili zgodnie, że nie znajdowali w nim nigdy niczego, co zasługiwałoby na poprawę, ani nie wiedzieli, jaką cnotę dodać.

Postępowanie dotyczące życia, cnót oraz opinii świętości sługi Bożego Dominika Savio rozpoczęło się w 1908 roku. 11 lutego 1914 podjęty został proces apostolski. Dekret o heroiczności cnót Dominika został wydany 9 lipca 1933. W 1942 roku doczesne szczątki świętego zostały przeniesione na Colle Don Bosco. Uroczysta beatyfikacja i przyznanie Dominikowi Savio tytułu błogosławionego odbyło się 5 marca 1950, o czym napisał w breve papież Pius XII: Życie tego wybitnego młodzieńca, życie tak krótkie – 15 letnie – a już zupełnie dojrzałe, choć dopiero u początków, całe jest zamknięte w trzech słowach: czystość, pobożność, apostolstwo. Następnie w wyniku zatwierdzenia dwóch dalszych cudów 12 czerwca 1954 Dominik Savio został uroczyście ogłoszony Świętym.

• Jest obok św. Tarsycjusza patronem ministrantów.
• Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 9 marca.

Bibliografia

J. Bosko, Życie świętego Dominika Savio, Warszawa 2009; T. Bosko, Święty Dominik Savio portret z bliska, Warszawa 2007.