Św. Cecylia: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
Nie podano opisu zmian
Linia 11: Linia 11:


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==
P. Guérin, Les petits bollandistes. Vies des Saints, Paris 1882, t. 13, s. 540-561; [Bénédictins de Paris], Vies des Saints et des bienheureux, Paris 1954, t. XI, s. 731-579; J. P. Kirsch, Die heilige Cæcilia in der römischen Kirche, Padeborn, 1910; D. Guéranger, Sainte Cécile et la société romaine aux deux premiers siecles, Paris 1875; J. de Voragine, La légende dorée. [Alain Boureau (pod red.), współpraca: M. Goullet, P. Collomb, L. Moulinier, S. Mula, J. le Goff (wstęp)], Paris 2004; A. Boureau, "Introduction" à la Légende dorée, Paris, 2004; J. Coste, La Domusculta Sanctae Caeciliae. Méthode et portée d'une localisation, Mélanges de l'Ecole française de Rome. Moyen-Age, Temps modernes, 1984, vol. 96, nr 2, s. 727–775.
P. Guérin, Les petits bollandistes. Vies des Saints, Paris 1882, t. 13, s. 540-561; [Bénédictins de Paris], Vies des Saints et des bienheureux, Paris 1954, t. XI, s. 731-579; J. P. Kirsch, Die heilige Cæcilia in der römischen Kirche, Padeborn, 1910; D. Guéranger, Sainte Cécile et la société romaine aux deux premiers siecles, Paris 1875; J. de Voragine, La légende dorée. [Alain Boureau (pod red.), współpraca: M. Goullet, P. Collomb, L. Moulinier, S. Mula, J. le Goff (wstęp)], Paris 2004; A. Boureau, "Introduction" à la Légende dorée, Paris, 2004; J. Coste, La Domusculta Sanctae Caeciliae. Méthode et portée d'une localisation, Mélanges de l'Ecole française de Rome. Moyen-Age, Temps modernes, 1984, vol. 96, nr 2, s. 727–775. Foto: Wikimedia Commons, Public Domain.


[[Kategoria:Święci i błogosławieni|Cecylia]]
[[Kategoria:Święci i błogosławieni|Cecylia]]

Wersja z 09:16, 10 lut 2010

Święta Cecylia

św. Cecylia, Guido Reni (1575–1642)

Cecylia Rzymianka żyła na przełomie II i III wieku. Wg tradycji przekazanej przez biskupa z Poitiers Venantiusa Fortunatusa (530-610) św. Cecylia pochodziła z Sycylii. W młodości złożyła śluby czystości. Zmuszona do ślubu z poganinem Walerianem, który jednak zaakceptował złożone przez małżonkę przyrzeczenia. Przykładem chrześcijańskiego życia św. Cecylia doprowadziła do nawrócenia męża. Poniosła śmierć męczeńską przez ścięcie. Jako prawdopodobną datę śmierci podaje się lata: 176, 220, 223 lub 230. Nie zachowały się akta jej męczeństwa. Od 496 roku jej imię wymienia się w Kanonie Rzymskim. Jej ciało odnaleziono w katakumbach św. Kaliksta w Rzymie w 821 lub 822 roku i przeniesiono do bazyliki na Zatybrzu (Trantevere) wybudowanej w miejscu jej domu. Od 1561 roku jest patronką muzyki kościelnej: święto przypada 22 listopada. W 1599 roku, w czasie budowy nowego ołtarza w bazylice na Zatybrzu kardynał Paul Emilius Sfondarti znalazł ciało św. Cecylii nienaruszone. Na obrazach przedstawiana jest w wieńcu (laurowym lub różanym) z instrumentem muzycznym (cytra, harfa, lutnia, organy) w jednej i palmą lub bukietem białych i czerwonych róż w drugiej ręce. Nie zachowały się źródła potwierdzające związek św. Cecylii z muzyką. Zwłaszcza że, do średniowiecza patronem muzyki kościelnej był św. Jan Chrzciciel lub papież Grzegorz Wielki (540-605). Legenda głosi, że prowadzonej na śmierć Cecylii towarzyszyła anielska muzyka. Przypuszcza się, że jako córka patrycjuszy rzymskich potrafiła grać na harfie. Wg innej tradycji, w dzień zaślubin z Valerianem, kiedy goście weselni zajęci byli świętowaniem, św. Cecylia śpiewając psalmy prosiła Boga o łaskę zachowania ślubu dziewictwa. Na uznanie św. Cecylii patronką muzyki kościelnej wpływ miało błędne tłumaczenie jednej z antyfon brewiarzowych: „Cantantibus organis Coecilia Domino decantabat” ("Cecylia, grając na organach, śpiewała samemu Bogu"). Paul Guérin podaje że pierwsze świadectwo opisujące męczeńską śmierć Cecylii pochodzi z 235 roku a jego autorem miał być papież Anterus.

Św. Cecylia na przełomie XIX i XX wieku stała się patronką ruchu muzycznego w Kościele; na terenie Śląska została często obierana za patronkę chórów parafialnych, najcześciej "ducha niemieckiego" tzw. Caecilienvereiny.

Wspomnienie liturgiczne przypada na 22 listopada.

Bibliografia

P. Guérin, Les petits bollandistes. Vies des Saints, Paris 1882, t. 13, s. 540-561; [Bénédictins de Paris], Vies des Saints et des bienheureux, Paris 1954, t. XI, s. 731-579; J. P. Kirsch, Die heilige Cæcilia in der römischen Kirche, Padeborn, 1910; D. Guéranger, Sainte Cécile et la société romaine aux deux premiers siecles, Paris 1875; J. de Voragine, La légende dorée. [Alain Boureau (pod red.), współpraca: M. Goullet, P. Collomb, L. Moulinier, S. Mula, J. le Goff (wstęp)], Paris 2004; A. Boureau, "Introduction" à la Légende dorée, Paris, 2004; J. Coste, La Domusculta Sanctae Caeciliae. Méthode et portée d'une localisation, Mélanges de l'Ecole française de Rome. Moyen-Age, Temps modernes, 1984, vol. 96, nr 2, s. 727–775. Foto: Wikimedia Commons, Public Domain.