Św. Cecylia: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 4: Linia 4:
Na obrazach przedstawiana jest w wieńcu (laurowym lub różanym) z instrumentem muzycznym (cytra, harfa, lutnia, organy) w jednej i palmą lub bukietem białych i czerwonych róż  w drugiej ręce.  
Na obrazach przedstawiana jest w wieńcu (laurowym lub różanym) z instrumentem muzycznym (cytra, harfa, lutnia, organy) w jednej i palmą lub bukietem białych i czerwonych róż  w drugiej ręce.  
Nie zachowały się źródła potwierdzające związek św. Cecylii z muzyką. Zwłaszcza że, do średniowiecza patronem muzyki kościelnej był św. Jan Chrzciciel lub papież Grzegorz Wielki (540-605).  Legenda głosi, że prowadzonej na śmierć Cecylii towarzyszyła anielska muzyka. Przypuszcza się, że jako córka patrycjuszy rzymskich potrafiła grać na harfie. Wg innej tradycji, w dzień zaślubin z Valerianem, kiedy goście weselni zajęci byli świętowaniem, św. Cecylia śpiewając psalmy prosiła Boga o łaskę zachowania ślubu dziewictwa. Na uznanie św. Cecylii patronką muzyki kościelnej wpływ miało błędne tłumaczenie jednej z antyfon brewiarzowych: „Cantantibus organis Coecilia Domino decantabat” ("Cecylia, grając na organach, śpiewała samemu Bogu").  
Nie zachowały się źródła potwierdzające związek św. Cecylii z muzyką. Zwłaszcza że, do średniowiecza patronem muzyki kościelnej był św. Jan Chrzciciel lub papież Grzegorz Wielki (540-605).  Legenda głosi, że prowadzonej na śmierć Cecylii towarzyszyła anielska muzyka. Przypuszcza się, że jako córka patrycjuszy rzymskich potrafiła grać na harfie. Wg innej tradycji, w dzień zaślubin z Valerianem, kiedy goście weselni zajęci byli świętowaniem, św. Cecylia śpiewając psalmy prosiła Boga o łaskę zachowania ślubu dziewictwa. Na uznanie św. Cecylii patronką muzyki kościelnej wpływ miało błędne tłumaczenie jednej z antyfon brewiarzowych: „Cantantibus organis Coecilia Domino decantabat” ("Cecylia, grając na organach, śpiewała samemu Bogu").  
Wspomnienie liturgiczne przypada na 22 listopada.


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==
   
   
Jacques de Voragine, La légende dorée. [Alain BOUREAU (pod red.),  współpraca: Monique Goullet, Pascal Collomb, Laurence Moulinier, Stefano Mula, Jacques le Goff (wstep)], Paris 2004; Alain Boureau, "Introduction" à la Légende dorée, Paris, 2004; Jean Coste, La Domusculta Sanctae Caeciliae. Méthode et portée d'une localisation, Mélanges de l'Ecole française de Rome. Moyen-Age, Temps modernes, 1984, Vol. 96, Nr 2, s. 727 – 775.
Jacques de Voragine, La légende dorée. [Alain Boureau (pod red.),  współpraca: Monique Goullet, Pascal Collomb, Laurence Moulinier, Stefano Mula, Jacques le Goff (wstep)], Paris 2004; Alain Boureau, "Introduction" à la Légende dorée, Paris, 2004; Jean Coste, La Domusculta Sanctae Caeciliae. Méthode et portée d'une localisation, Mélanges de l'Ecole française de Rome. Moyen-Age, Temps modernes, 1984, Vol. 96, Nr 2, s. 727 – 775.


[[Kategoria:Biografie - C|Cecylia]]
[[Kategoria:Biografie - C|Cecylia]]
[[Kategoria:Święci i błogosławieni|Cecylia]]
[[Kategoria:Święci i błogosławieni|Cecylia]]
[[Kategoria:Kalendarz liturgiczny|Cecylia]]
[[Kategoria:Kalendarz liturgiczny|Cecylia]]

Wersja z 12:42, 16 lis 2009

Święta Cecylia

św. Cecylia, Guido Reni (1575–1642)

Cecylia Rzymianka żyła na przełomie II i III wieku. Wg tradycji przekazanej przez biskupa z Poitiers Venantiusa Fortunatusa (530-610) św. Cecylia pochodziła z Sycylii. W młodości złożyła śluby czystości. Zmuszona do ślubu z poganinem Walerianem, który jednak zaakceptował złożone przez małżonkę przyrzeczenia. Przykładem chrześcijańskiego życia św. Cecylia doprowadziła do nawrócenia męża. Poniosła śmierć męczeńską przez ścięcie. Jako prawdopodobną datę śmierci podaje się lata: 176, 220, 223 lub 230. Nie zachowały się akta jej męczeństwa. Od 496 roku jej imię wymienia się w Kanonie Rzymskim. Jej ciało odnaleziono w katakumbach św. Kaliksta w Rzymie w 822 roku i przeniesiono do bazyliki na Zatybrzu (Trantevere) wybudowanej w miejscu jej domu. Od 1561 roku jest patronką muzyki kościelnej: święto przypada 22 listopada. W 1599 roku, w czasie budowy nowego ołtarza w bazylice na Zatybrzu kardynał Paul Emilius Sfondarti znalazł ciało św. Cecylii nienaruszone. Na obrazach przedstawiana jest w wieńcu (laurowym lub różanym) z instrumentem muzycznym (cytra, harfa, lutnia, organy) w jednej i palmą lub bukietem białych i czerwonych róż w drugiej ręce. Nie zachowały się źródła potwierdzające związek św. Cecylii z muzyką. Zwłaszcza że, do średniowiecza patronem muzyki kościelnej był św. Jan Chrzciciel lub papież Grzegorz Wielki (540-605). Legenda głosi, że prowadzonej na śmierć Cecylii towarzyszyła anielska muzyka. Przypuszcza się, że jako córka patrycjuszy rzymskich potrafiła grać na harfie. Wg innej tradycji, w dzień zaślubin z Valerianem, kiedy goście weselni zajęci byli świętowaniem, św. Cecylia śpiewając psalmy prosiła Boga o łaskę zachowania ślubu dziewictwa. Na uznanie św. Cecylii patronką muzyki kościelnej wpływ miało błędne tłumaczenie jednej z antyfon brewiarzowych: „Cantantibus organis Coecilia Domino decantabat” ("Cecylia, grając na organach, śpiewała samemu Bogu").

Wspomnienie liturgiczne przypada na 22 listopada.

Bibliografia

Jacques de Voragine, La légende dorée. [Alain Boureau (pod red.), współpraca: Monique Goullet, Pascal Collomb, Laurence Moulinier, Stefano Mula, Jacques le Goff (wstep)], Paris 2004; Alain Boureau, "Introduction" à la Légende dorée, Paris, 2004; Jean Coste, La Domusculta Sanctae Caeciliae. Méthode et portée d'une localisation, Mélanges de l'Ecole française de Rome. Moyen-Age, Temps modernes, 1984, Vol. 96, Nr 2, s. 727 – 775.