Św. Brunon Opat

Urodził się w 1030 roku w Kolonii nad Renem. Uczęszczał do szkół w Kolonii, Reims i Tours. W 1055 roku przyjął święcenia kapłańskie i z polecenia biskupa Manassesa przez 20 lat prowadził w Reims szkołę katedralną. Jego uczniami byli m. in. Otton z Chatillon (późniejszy papież bł. Urban II) i św. Hugo (późniejszy biskup Grenoble). Przez rok (1075) piastował urząd kanclerza przy arcybiskupie Reims, któremu publicznie zarzucił niegodne postępowanie i doprowadził do jego ustąpienia z urzędu biskupiego. Sam nie przyjął proponowanego mu biskupstwa, zdecydował się bowiem wieść życie pokutne, by zadośćuczynić Bogu za złe uczynki i zgorszenia dawane wiernym przez wielkich tego świata. Przez krótki czas przebywał w cysterskim opactwie św. Roberta, a następnie z ośmioma uczniami założył w pobliżu Grenoble klasztor pustelniczy nazwany "Wielką Kartuzją", która stała się początkiem zakonu kartuzów, uchodzącego za najsurowszy spośród zakonów pustelniczych. W 1090 roku papież bł. Urban II wezwał św. Brunona do Rzymu, by pomagał mu w kontynuowaniu zapoczątkowanej przez Grzegorza VII wielkiej reformy Kościoła. W Rzymie zamieszkał wraz z kilkoma kartuzami przy kościele św. Cyriaka. Podczas wojny wywołanej najazdem na Rzym antypapieża Klemensa III (Wiberta), popieranego przez cesarza Henryka IV, schronił się z bł. Urbanem II pod opieką króla Normanów w Calabrii. Tam, w 1092 roku, w miejscowości La Torre wysoko w górach założył "Nową Kartuzję". Tutaj zmarł w 1101 roku, w wieku 71 lat. Został pochowany w kościele kartuzów. Po otwarciu trumny po czterech wiekach okazało się, że ciało świętego było nienaruszone.

Kult istniejący od początku XII wieku zatwierdził papież Leon X (1514), a papież Grzegorz XV rozszerzył go na cały Kościół (1623). W pobliżu opactwa kartuzów bije źródło św. Brunona, którego działanie mieszkańcy uważają za cudowne. Św. Brunon przedstawiany jest w ikonografii w białym habicie kartuzów, a dodatkowymi atrybutami są: gałązka oliwna, globus, krzyż, mitra i pastorał leżące u stóp, palec przy ustach oznaczający milczenie, oraz czaszka.

• Wspomnienie liturgiczne - 6 października

Bibliografia

R. B. Lockhart, W pół drogi do nieba. Ukryte życie Kartuzów, Marki 2001.