Św. Barbara
Prawdopodobnie żyła ok. roku 305, za panowania cesarza Maksymiana Galeriusza (305-311). Jej biografia składa się z wielu wątków legendarnych. Miała być piękną córką bogatego poganina Dioskura z Heliopolis w Bitynii (płn. cz. Azji Mniejszej). W czasie nauki, jaka otrzymywała w Nikomedii zetknęła się z chrześcijaństwem. Prowadziła korespondencję z wielkim filozofem i pisarzem Orygenesem z Aleksandrii. Pod jego wpływem przyjęła chrzest i złożyła ślub czystości. Ojciec nie zgadzając się z decyzją córki chciał ją wydać ją za mąż i tym sposobem złamać opór dziewczyny. Uwięził ją w wieży. Była głodzona i straszona, żeby wyrzec się wiary. Kiedy to nie poskutkowało, ojciec zaprowadził ją przed sędziego. Sędzia rozkazał najpierw Barbarę ubiczować. W nocy miał ją odwiedzić anioł, zaleczyć jej rany i udzielić Komunii św. Potem sędzia kazał Barbarę bić maczugami, przypalać pochodniami, a wreszcie obciąć jej piersi. Gdy sędzia zrozumiał, że torturami niczego nie osiągnie wydał wyrok, by ściąć Barbarę mieczem. Wykonawcą tego wyroku miał się stać ojciec Barbary, Dioskur. Podobno tuż po odłożeniu miecza, zginął rażony piorunem. Barbara poniosła męczeńską śmierć w Nikomedii (lub Heliopolis) ok. 305 roku.
W ikonografii przedstawiana jest w długiej, pofałdowanej tunice i w płaszczu, z koroną na głowie. W ręku trzyma kielich i Hostię. Czasami ukazywana jest z wieżą, w której była więziona oraz z mieczem, od którego zginęła. W historii Kościoła uważana była za patronkę architektów, cieśli, dzwonników, kowali, ludwisarzy, murarzy, więźniów, artylerzystów i załóg twierdz oraz górników.
Witraż z kościoła w Chorzowie
z kościoła w Jankowicach Rybnickich
z kaplicy w Silesia Center
z kaplicy w Silesia Center
w katedrze Chrystusa Króla
sztandar górniczy z Chełmu Ślaskiego
Chorzów
Ochojec k. Rybnika
