Św. Antoni Padewski: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzył nową stronę „Św. Antoni Padewski Kategoria: Święci i Błogosławieni ==Św. Antoni Padewski== Urodził się w Lizbonie w 1195 roku w bogatej rodzinie (linia: Godefroy de Bo…”) |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Św. Antoni Padewski== | ==Św. Antoni Padewski== | ||
Urodził się w Lizbonie w 1195 roku w bogatej rodzinie (linia: Godefroy de Bouillon) . Na chrzcie otrzymał imię Ferdynand. Uczył się w szkole katedralnej a mając 15 lat został przyjęty do wspólnoty Kanoników Regularnych św. Augustyna . Z Lizbony udał się do Opactwa Świętego Krzyża w Coimbrze. W 1219 roku przyjął święcenia kapłańskie. Rok później, prawdopodobnie pod wpływem świadectwa życia spotkanych w mieście franciszkanów i następnie wiadomości o ich śmierci męczeńskiej w Maroku, wstąpił do tego zgromadzenia przyjmując imię Antoni. Oddał się pracy kaznodziejskiej i duszpasterstwu. Zasłynął jako doskonały mówca. Postanowił udać się do Maroka by tak prowadzić akcję misyjną. Jednak ze względu na stan zdrowia zmuszony był powrócić do Europy. Z powodu burzy na morzu znalazł się w Sycylii. Udał się wraz z napotkanymi w Messynie franciszkanami do Asyżu. Podjął pracę w przytułku dla ubogich w pobliżu Forli (Włochy). Wysłany przez św. Franciszka głosił kazania we Włoszech i Francji. Był profesorem w Bolonii oraz na uniwersytetach w Montpellier i Tuluzie (Francja). Ze względu na posiadaną wiedzę teologiczną, talent oratorski oraz jakość głosu (silny, czysty) zwany za życia „młotem na heretyków” (głównie Katarów). W 1226 roku mianowany przełożonym zakonnym w Limoges. Rok później, 30 maja 1227, prowincjałem zakonu franciszkańskiego na północne Włochy. Był doradca papieża Grzegorza IX. W 1230 roku zwolniony z obowiązków w zgromadzeniu zamieszkał w Padwie. Zmarł rok później (13 czerwca). Przyczyną śmierci była choroba (puchlina wodna). Kanonizowany 30 maja 1232 (papież Grzegorz IX) a 16 stycznia 1946 ogłoszony doktorem Kościoła (papież Pius XII). W 1263 roku, po otwarciu trumny znaleziono język świętego w stanie nienaruszonym. Obecnie jako relikwia znajduje się w bazylice w Padwie. Święto liturgiczne przypada 13 czerwca. Jest patronem Padwy i Lizbony. Na obrazach przedstawiany jest z Dzieciątkiem Jezus na ręku (od XVIII w.). Popularny był zwyczaj umieszczania w Kościołach figur świętego. W pobożności ludowej jest patronem od osób i rzeczy zaginionych lub zapomnianych (XVII w.), opiekunem marynarzy, więźniów, ubogich, zwierząt. Wzywany w chorobach bezpłodności. | Urodził się w Lizbonie w 1195 roku w bogatej rodzinie (linia: Godefroy de Bouillon) . Na chrzcie otrzymał imię Ferdynand. Uczył się w szkole katedralnej a mając 15 lat został przyjęty do wspólnoty Kanoników Regularnych św. Augustyna . Z Lizbony udał się do Opactwa Świętego Krzyża w Coimbrze. W 1219 roku przyjął święcenia kapłańskie. Rok później, prawdopodobnie pod wpływem świadectwa życia spotkanych w mieście franciszkanów i następnie wiadomości o ich śmierci męczeńskiej w Maroku, wstąpił do tego zgromadzenia przyjmując imię Antoni. Oddał się pracy kaznodziejskiej i duszpasterstwu. Zasłynął jako doskonały mówca. Postanowił udać się do Maroka by tak prowadzić akcję misyjną. Jednak ze względu na stan zdrowia zmuszony był powrócić do Europy. Z powodu burzy na morzu znalazł się w Sycylii. Udał się wraz z napotkanymi w Messynie franciszkanami do Asyżu. Podjął pracę w przytułku dla ubogich w pobliżu Forli (Włochy). Wysłany przez św. Franciszka głosił kazania we Włoszech i Francji. Był profesorem w Bolonii oraz na uniwersytetach w Montpellier i Tuluzie (Francja). Ze względu na posiadaną wiedzę teologiczną, talent oratorski oraz jakość głosu (silny, czysty) zwany za życia „młotem na heretyków” (głównie Katarów). W 1226 roku mianowany przełożonym zakonnym w Limoges. Rok później, 30 maja 1227, prowincjałem zakonu franciszkańskiego na północne Włochy. Był doradca papieża Grzegorza IX. W 1230 roku zwolniony z obowiązków w zgromadzeniu zamieszkał w Padwie. Zmarł rok później (13 czerwca). Przyczyną śmierci była choroba (puchlina wodna). Kanonizowany 30 maja 1232 (papież Grzegorz IX) a 16 stycznia 1946 ogłoszony doktorem Kościoła (papież Pius XII). W 1263 roku, po otwarciu trumny znaleziono język świętego w stanie nienaruszonym. Obecnie jako relikwia znajduje się w bazylice w Padwie. Święto liturgiczne przypada 13 czerwca. Jest patronem Padwy i Lizbony. Na obrazach przedstawiany jest z Dzieciątkiem Jezus na ręku (od XVIII w.). Popularny był zwyczaj umieszczania w Kościołach figur świętego. W pobożności ludowej jest patronem od osób i rzeczy zaginionych lub zapomnianych (XVII w.), opiekunem marynarzy, więźniów, ubogich, zwierząt. Wzywany w chorobach bezpłodności. | ||
Bibliografia | ==Bibliografia== | ||
[Bénédictins de Paris], Vies des Saints et des bienheureux, Paris 1941, T. VI, s. 227-229; | [Bénédictins de Paris], Vies des Saints et des bienheureux, Paris 1941, T. VI, s. 227-229; | ||
[[Kategoria: Święci i błogosławieni|Antoni]] | [[Kategoria: Święci i błogosławieni|Antoni]] | ||
Wersja z 15:38, 7 sty 2010
Św. Antoni Padewski
Urodził się w Lizbonie w 1195 roku w bogatej rodzinie (linia: Godefroy de Bouillon) . Na chrzcie otrzymał imię Ferdynand. Uczył się w szkole katedralnej a mając 15 lat został przyjęty do wspólnoty Kanoników Regularnych św. Augustyna . Z Lizbony udał się do Opactwa Świętego Krzyża w Coimbrze. W 1219 roku przyjął święcenia kapłańskie. Rok później, prawdopodobnie pod wpływem świadectwa życia spotkanych w mieście franciszkanów i następnie wiadomości o ich śmierci męczeńskiej w Maroku, wstąpił do tego zgromadzenia przyjmując imię Antoni. Oddał się pracy kaznodziejskiej i duszpasterstwu. Zasłynął jako doskonały mówca. Postanowił udać się do Maroka by tak prowadzić akcję misyjną. Jednak ze względu na stan zdrowia zmuszony był powrócić do Europy. Z powodu burzy na morzu znalazł się w Sycylii. Udał się wraz z napotkanymi w Messynie franciszkanami do Asyżu. Podjął pracę w przytułku dla ubogich w pobliżu Forli (Włochy). Wysłany przez św. Franciszka głosił kazania we Włoszech i Francji. Był profesorem w Bolonii oraz na uniwersytetach w Montpellier i Tuluzie (Francja). Ze względu na posiadaną wiedzę teologiczną, talent oratorski oraz jakość głosu (silny, czysty) zwany za życia „młotem na heretyków” (głównie Katarów). W 1226 roku mianowany przełożonym zakonnym w Limoges. Rok później, 30 maja 1227, prowincjałem zakonu franciszkańskiego na północne Włochy. Był doradca papieża Grzegorza IX. W 1230 roku zwolniony z obowiązków w zgromadzeniu zamieszkał w Padwie. Zmarł rok później (13 czerwca). Przyczyną śmierci była choroba (puchlina wodna). Kanonizowany 30 maja 1232 (papież Grzegorz IX) a 16 stycznia 1946 ogłoszony doktorem Kościoła (papież Pius XII). W 1263 roku, po otwarciu trumny znaleziono język świętego w stanie nienaruszonym. Obecnie jako relikwia znajduje się w bazylice w Padwie. Święto liturgiczne przypada 13 czerwca. Jest patronem Padwy i Lizbony. Na obrazach przedstawiany jest z Dzieciątkiem Jezus na ręku (od XVIII w.). Popularny był zwyczaj umieszczania w Kościołach figur świętego. W pobożności ludowej jest patronem od osób i rzeczy zaginionych lub zapomnianych (XVII w.), opiekunem marynarzy, więźniów, ubogich, zwierząt. Wzywany w chorobach bezpłodności.
Bibliografia
[Bénédictins de Paris], Vies des Saints et des bienheureux, Paris 1941, T. VI, s. 227-229;