Związek Polskich Chórów Kościelnych na Górnym Śląsku
Powołany w listopadzie 1928 roku w celu zespolenia wszystkich polskich związków kościelnych diecezji katowickiej, pielęgnowania katolickiej muzyki kościelnej zgodnie z przepisami i ustawami kościelnymi, pogłębienia życia religijnego, zasad katolickich i kultury muzycznej. Dalszymi zadaniami były: czuwanie nad czystością i ujednostajnieniem pieśni kościelnej, działalność koncertowa, wydawnicza, udostępnianie publikacji nutowych i czasopiśmiennictwa.
Inicjatorem był ks. Robert Gajda, w 1935 roku mianowany przez bpa S. Adamskiego prezesem ZPChK. Wiceprezesem został Emanuel Płonka, sekretarzem – Antoni Prandzioch. Najważniejsze dokonania ZPChK to: 30 listopada 1930 - występ zbiorowego chóru na powitanie bpa S. Adamskiego; 11 września 1932 – podjęcie chóru Sykstyńskiego pod dyr. monsignora Raffaela C. Casimiri, związanego z Bazyliką Laterańską w Rzymie; 2 lutego 1936 – Zjazd Delegatów ZPChK w Katowicach z występami chóru katedralnego, chórów z Janowa, Szopienic, Wełnowca, Katowic, Chorzowa i Świętochłowic; w 1936 roku – koncerty połączone ze zbiórką na „Caritas”; 14 marca 1937 – zjazd w Miejskim Domu Ludowym w Chorzowie, z udziałem 22 chórów. W 1936 roku nastąpił podział na 9 okręgów: Katowicki – 4 chóry, Siemianowicki – 6, Mysłowicki – 8, Chorzowski – 7, Nowobytomski – 5, Rudzki – 5, Tarnogórski – 7, Rybnicki – 5, Śląsk Cieszyński – 7.
Bibliografia
R. Hanke, Słownik polskiego śpiewactwa Górnego Śląska od Wiosny Ludów do przełomu tysiącleci, Katowice 2001, s. 317-318; Tenże, Silesia Cantat, dzieje polskiego śpiewactwa kościelnego na Śląsku, Katowice 1996, s. 125 -138.