Wierzbica Stanisław

Z e-ncyklopedia

Wierzbica Stanisław SAC (1902-1977)

Urodził się 26 listopada 1902 w Bottrop k. Reckinghausen (Westfalia), w diecezji monastyrskiej, w rodzinie Jana i Joanny z d. Szendzielosz. Po powrocie rodziców do Polski zamieszkał w Rydułtowach k. Rybnika. Szkołę średnią ukończył w pallotyńskim Collegium Marianum w Wadowicach (1915-1920). Wstąpił do nowicjatu na Kopcu w 1920 roku. Filozofię i teologię studiował w Wadowicach. Profesję wieczystą złożył 18 października 1925. Święcenia kapłańskie przyjął w Krakowie na Wawelu 20 czerwca 1926 z rąk abpa Adama Stefana Sapiehy. Czwarty, ostatni rok teologii, ukończył na Uniwersytecie Warszawskim, mieszkając w wynajętym domu przy ul. Chełmskiej.

Po zakończeniu studiów w 1927 roku, przez rok był prefektem gimnazjalistów i ojcem duchownym w Collegium Marianum. Następnie przez rok był rektorem w Warszawie na Krakowskim Przedmieściu. W styczniu 1929 roku został akcjonariuszem spółki "Dom Prasy Katolickiej", razem z dwoma innymi pallotynami, który wydawał dziennik "Polska". Od sierpnia 1929 do 1931 roku był rektorem w Ołtarzewie. W 1931 roku powrócił do Wadowic jako ojciec duchowny. Z kolei od grudnia 1934 przez półtora roku był kapelanem sióstr pallotynek w Rajcy k. Nowogródka, a od lipca 1936 do 1941 roku został ponownie rektorem domu Ołtarzewskiego i profesorem Seminarium; od 21 maja 1937 także radcą prowincjalnym. Wiosną 1937 roku rozpoczął budowę kościoła i gmachu seminaryjnego w Ołtarzewie.

Jesienią roku zdecydował się na przyjęcie do seminarium w Ołtarzewie kleryków spoza Stowarzyszenia. Podczas wojny studiowało ich ok. siedemdziesięciu z dziewięciu seminariów diecezjalnych i siedmiu zakonnych (1939-1942). Ze względu na aresztowania, klerycy-goście i pallotyńscy klerycy, musieli w końcu szukać schronienia w Kalwarii Zebrzydowskiej.

Był kapelanem VII Rejonu warszawskiego Armii Krajowej "Jaworzyn"; z tego powodu zaczęły się nim interesować władze hitlerowskie. Wieczorem 9 maja 1941 został pobity we własnym pokoju przez pijanych esesmanów, stąd leczył się najpierw w Brwinowie, a potem udał się do Zagórza k. Warszawy do szpitala psychiatrycznego dla dzieci, gdzie pod zmienionym nazwiskiem ukrywał się przez resztę wojny ścigany przez Gestapo. W tym okresie redagował dwa pisma konspiracyjne: Sal Terrae dla kapelanów wojskowych i Brzask jako biuletyn religijny.

Po wojnie przez trzy miesiące był przetrzymywany w więzieniu i torturowany przez władze komunistyczne, co na trwałe uszkodziło jego zdrowie. Opuściwszy więzienie przybył do Gdańska w kwietniu 1945 roku pod przybranym nazwiskiem Aleksandra Wiśniewskiego, jako delegat do spraw pallotyńskich, z ramienia ówczesnego prowincjała, aby przejmować pallotyńskie placówki poniemieckie w Gdańsku i odbudowywać zniszczone kościoły w Gdańsku i okolicy.

W 1945 roku został mianowany proboszczem przy kościele Chrystusa Króla i w latach 1945-1947 pełnił funkcję przełożonego domu. Na terenie Gdańska uruchomił dom dziecka, który przekazał pallotynkom, przedszkole, dom starców i inne ośrodki pomocy bliźnim. Był też spowiednikiem i kapelanem wielu żeńskich zgromadzeń zakonnych na terenie Gdańska i okolic.

W czerwcu 1947 roku został ponownie radcą prowincjalnym, a po paru miesiącach tego roku ekonomem prowincjalnym (od listopada), zamieszkując w Ołtarzewie (objął stanowisko wykładowcy w Seminarium), a od 1949 roku w Warszawie. W 1952 roku został skierowany do Częstochowy, gdzie zajął się organizowaniem i rozszerzaniem nabożeństwa ku czci Miłosierdzia Bożego. Był organizatorem 24 sympozjów teologicznych w Częstochowie i Ołtarzewie oraz głosił rekolekcje propagujące kult Miłosierdzia Bożego. Był autorem modlitewnika Jezu ufam Tobie. Zbiór modlitw, nowenn, adoracji, rozważań, pieśni poświęconych Miłosierdziu Bożemu (Warszawa 1971).

Zmarł nagle na atak serca 10 maja 1977 w Częstochowie.

Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Ołtarzewie. Przewodniczył im biskup Władysław Jędruszuk, administrator apostolski w Drohiczynie; obecny był biskup Jan Kulik, sufragan łódzki – obaj wychowankowie Seminarium ołtarzewskiego z czasów okupacji. Spoczywa na ołtarzewskim cmentarzu w kwaterze pallotyńskiej.

Bibliografia

R. Pasieka, Głos przeszłości - Ksiądz Stanisław Wierzbica, "Nasz Prąd. Pismo alumnów Wyższego Seminarium Duchownego w Ołtarzewie", numer specjalny, maj 2007 (80 lat ołtarzewskiego Seminarium), s. 22; J. Dyl SAC, Pallotyni w Polsce w latach 1907-1947, Lublin 2001, s. 468-469; A. Urban, Ci, którzy przeszli. Wybitniejsi Pallotyni Polscy, Ząbkowice Śląskie 1976, maszynopis, s. 188-204; S. Tylus, Leksykon polskich pallotynów 1915-2012, Ząbki-Poznań 2013, s. 600-603; biogram opublikowany przez ks. S. Tylusa SAC: [1]