Walter z Malonne

Z e-ncyklopedia

Walter z Malonne (zm. 28 I 1169)

Walter oraz jego brat Aleksander byli zakonnikami klasztoru w Malonne (diecezja Liège). Aleksander w 1129 roku został biskupem płockim. W 1138 roku, na wezwanie brata, Walter objął prepozyturę kapituły katedralnej w Płocku. Na wezwanie biskupa z Liège w 1147 roku powrócił do rodzimej diecezji, gdzie zreformował wspólnoty duchowieństwa według reguły św. Augustyna. Uczestniczył w synodzie w Reims w 1148 roku pod przewodnictwem papieża Eugeniusza III, po czym już w 1149 roku został biskupem wrocławskim.

Wprowadzał tam reformy według założeń papieża Grzegorza VII. Kładł ogromny nacisk na celibat duchownych oraz liturgię. Podjął budowę nowej romańskiej katedry, zamiast pierwotnej na Ostrowie Tumskim. Do dziś zachowała się monumentalna rzeźba romańska przedstawiająca Jana Chrzciciela. Założył kapitułę katedralną, która w katedrze wrocławskiej przewodniczyła ceremoniom kościelnym na wzór tych w opactwie św. Marcina w Laon. Dbał również o rozwój szkoły katedralnej. Miał udział w sprowadzeniu cystersów do klasztoru w Lubiążu. Uzyskał od papieża Hadriana IV w 1155 roku bullę protekcyjną, która określiła i otoczyła papieską opieką stan posiadania biskupstwa wrocławskiego. Biskup Walter z Malonne to zasłużony rządca śląskiej diecezji, która za jego urzędu przeżywała rozkwit religijny i kulturalny. Zmarł 28 stycznia 1169 i został pochowany w krypcie katedralnej.

Bibliografia

Kazimierz Dola, WALTER bp, [w:] Encyklopedia katolicka, t. 20, red. E. Gigilewicz i in., Lublin 2014, kol. 187; Józef Pater, Poczet biskupów wrocławskich, Wrocław 2000, s. 28-29; Jerzy Rajman, Kościół państwowy i prywatny X-XII wiek, [w:] Dzieje Kościoła w Polsce, red. Andrzej Wiencka, Warszawa – Bielsko-Biała 2008, s. 79.