Szkoła Seraficka

Jego początki sięgają 1908 roku, kiedy to w Prowincji św. Jadwigi zaczęto wydawać w języku polskim miesięcznik dla tercjarzy pt. "Głos Św. Franciszka". Od 1926 roku jego kontynuacją dla polskiej części Śląska była Szkoła Seraficka. W 1938 roku powrócono do pierwotnego tytułu, „Głos św. Franciszka". Redakcja mieściła się w różnych klasztorach Prowincji Wniebowzięcia NMP: w Panewnikach (1925-1926), Wieluniu (1926-1930), Kobylinie (1930-1931), Miejskiej Górce (1931-1932), Rybniku (1932-1934), Panewnikach (1934-1937), Klimzowcu (1937-1939).

Redaktorzy

Grzegorz Moczygęba (1925-1930)
Władysław Gawlik (1930-1931)
Grzegorz Moczygęba (1931-1934)
o. Bernardyn Grzyśka (1934-1939)

Czasopismo miało profil wyraźnie formacyjny. Zasadniczy trzon stanowiły artykuły o treści ascetycznej i moralnej, życiorysy świętych i błogosławionych franciszkanów, zwłaszcza tercjarzy, sprawy misyjne oraz dział informacyjny, zawierający wiadomości z życia Kościoła Powszechnego i zakonu. Zamieszczano także wiadomości z poszczególnych rodzin tercjarskich, recenzje książek i podziękowania za otrzymane łaski szczególnie za wstawiennictwem św. Antoniego z Padwy.

Ukazywał się w nakładzie około 6.000 do 10.000 egzemplarzy. W l. 1926-1932 był drukowany w drukarni Karola Miarki w Mikołowie a od 1932 roku w drukarni panewnickiej. Objętość poszczególnych zeszytów wahała się od 24 do 32 stron.

Autorami artykułów zamieszczanych w czasopiśmie byli głównie franciszkanie. Najczęściej publikowali: redaktorzy, a także: o. Antoni Maria Galikowski, o. Norbert Chudoba, o. Ludwik Kasperczyk, o. Barnaba Stokowy i o. Wojciech Kaczmarczyk.

Jego niemieckim odpowiednikiem był redagowany przez o. Jacka Hoszyckiego miesięcznik dla tercjarzy posługujących się językiem niemieckim pt. "Bei Sankt Franziskus".

Bibliografia

Opracowanie własne, JM