Siostry Opatrzności Bożej

Zgromadzenie Sióstr Opatrzności Bożej SDP

Łac.: Congregatio Sororum a Divina Providentia

Zgromadzenie zostało założone prze siostrę Marcjannę Marię Antoninę Mirską w 1857 roku we Lwowie. Współzałożycielami byli abp lwowski Łukasz Baraniecki, kierownik duchowy założycielki, a także księżna L. Sapieżyna. Konstytucje zgromadzenia zostały zatwierdzone na poziomie archidiecezji lwowskiej 1 kwietnia 1857, a już 17 lipca 1867 przez Stolicę Apostolską.

Powstanie Zgromadzenia było pochodną doświadczeń s. Antoniny Mirskiej oraz sytuacji społeczno-gospodarczej na ziemiach polskich zaboru austriackiego. Po opuszczeniu, ze względów zdrowotnych, Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia s. Antonina zaangażowała się w pracę charytatywną w Towarzystwie św. Wincentego á Paulo. Z Laval przywiozła reguły i dyrektywy Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w zakresie szczególnej opieki nad dziewczętami moralnie zaniedbanymi i narażonymi na deprawację. Siostry zajmują się dziewczętami opierając się na bezgranicznej miłości Boga i zawierzeniu Jego Opatrzności. Stąd członkinie Zgromadzenia są gotowe uczynić i wycierpieć wszystko, zgodnie z wolą Bożą, byle ocalić powierzone ich opiece dusze łącząc ten heroizm z zawołaniem św. Ignacego Loyoli: Wszystko na większą chwałę Bożą. Siostra Mirska na terenie samego Lwowa utworzyła zakład wychowawczo-poprawczy, dom dla sierot nazwany „Zakład św. Teresy”, szkołę powszechną, internat dla dziewcząt oraz szpital dla dzieci biednych. Inne dzieła powstały m.in. w Łące k. Rzeszowa, gdzie założono sierociniec, a w Rodatyczach podjęła się budowy kościoła i przed śmiercią założyła w tej miejscowości ochronkę. Po jej śmierci 23 listopada 1905 zaczęły powstawać nowe placówki zwłaszcza na Kresach Wschodnich. Siostry przybyły także na Górny Śląsk do Jedłownika, gdzie w 1934 roku założyły zakład wychowawczy oraz do Bytomia.

W czasie okupacji pracowały jako pielęgniarki w szpitalach zakaźnych, udzielały pomocy żołnierzom i partyzantom, prowadziły akcje dożywiania dzieci, a także tajnego nauczania i wreszcie udzielały schronienia Żydom. W 1946 roku Zgromadzenie zostało usunięte z Lwowa, a w Polsce, z jej nowymi granicami, władze komunistyczne odebrały mu zakłady wychowawcze dla dziewcząt, sierocińce i ochronki. Pozwolono jedynie na pracę w zakładach dla dzieci z upośledzeniem umysłowym i osób w podeszłym wieku.

Po przemianach ustrojowych z 1989 roku Zgromadzenie mogło powrócić do realizacji swego charyzmatu. Otwierają ponownie ośrodki dla dziewcząt zagrożonych moralnym upadkiem, a wywodzących się z rodzin rozbitych i patologicznych. Ich praca ma też wymiar prewencyjny poprzez wszelaką pomoc rodzinom ubogim, a także utrzymywanie kontaktów z dziewczętami, które zatraciły sens życia. W 1976 roku Zgromadzenie podjęło działalność misyjną w Japonii, a w kolejnych latach w Szwajcarii i Włoszech. W 1992 roku siostry mogły powrócić na Ukrainę, gdzie w 1998 roku posiadały już 3 placówki. Statystyki Zgromadzenie za 1998 rok mówią o: 299 siostrach, 34 placówkach w Polsce oraz 8 za granicą.

Domy na terenie archidiecezji katowickiej

• Siostry Opatrzności Bożej - Jedłownik
• Siostry Opatrzności Bożej - Turza Śląska

Bibliografia

B. Łoziński, Leksykon zakonów w Polsce. Informator o życiu konsekrowanym, Warszawa 1998, s. 279-280; A. Pietryga, Co się martwisz? Bóg czuwa, GN 2011, nr 33, (dodatek katowicki), s. 6.