Sdralek Maksymilian

Sdralek Maksymilian (Max) (1855-1913), historyk

Pochodził z Woszczyc, gdzie urodził się 11 października 1855 w rodzinie polskiej, nauczyciela i organisty, Łukasza i jego żony, Niemki, Amalii z domu Drischel. Jego brat, Juliusz Sdralek (1843-1919), był kapłanem diecezji wrocławskiej (m.in. proboszczem w Radkowie i Paczkowie). Wykształcenie średnie zdobył w gimnazjum w Gliwicach (4 lata) i następnie w Katolickim Gimnazjum św. Macieja we Wrocławiu. Wybitnie uzdolniony, po maturze zapisał się na Wydział Teologii Uniwersytetu we Wrocławiu, gdzie pod kierunkiem H. Laemmera prowadził badania nad pontyfikatem papieża św. Mikołaja I Wielkiego („De Sancti Nicolai PP. Epistolarum codicibus quibusdam manuscriptis disertatio", Wratislaviae 1882, ss. 44). Swoje studia historyczne - z powodu Kulturkampfu - pogłębiał we Fryburgu Bryzgowijskim (niem. Freiburg im Breisgau) u F.X. Krausa, uzyskując tam pod jego kierunkiem 12 czerwca 1880 doktorat z teologii na podstawie rozprawy pt. „Hinkmars von Reims kanonistisches Gutachten über die Ehesscheidung des Königs Lothar II. Ein Beitrag zur Kirchen-, Staats- und Rechtsgeschichte des IX. Jahrhunderts (Freiburg i. Br. 1881, ss. XII, 200).

13 lipca 1880 Sdralek przyjął święcenia kapłańskie w kaplicy Seminarium Duchownego w Sankt Peter w Schwarzwaldzie z rąk biskupa sufragana Lotara von Kübela z Fryburga. Na wniosek wrocławskiego Fakultetu Teologicznego oraz dzięki staraniom i poparciu Krausa Sdralek otrzymał od pruskiego Ministerstwa Kultury, stypendium naukowe, które pozwoliło mu zrealizować podróż naukową do Bawarii i Austro-Węgier. 1 lutego 1882 habilitował się we Wrocławiu z historii Kościoła i prawa kościelnego.

Został zatrudniony od 1884 roku jako profesor zwyczajny historii Kościoła w Królewskiej Akademii w Monasterze (Westfälische Wilhelms-Universität Münster). W roku akademickim 1887/1888 był rektorem Akademii. W 1885 roku odbył kolejne dwie podróże naukowe do klasztoru na Monte Cassino i do Abruzji. 15 sierpnia 1896 Sdralek przeniósł się z Monasteru do Wrocławia. Zmiana była możliwa po rezygnacji Laemmera z pracy dydaktycznej. Był twórcą wrocławskiej szkoły historii Kościoła, kierując seminarium naukowym z tego przedmiotu. Miał wielu znanych uczniów, do których należeli profesorowie Uniwersytetu Wrocławskiego: J. Wittig, F.X. Seppelt, F. Haase i B. Altaner, a z duchowieństwa diecezji katowickiej: J. Kudera, J. Knosała, K. Wilk i ks. E. Szramek. Oprócz swoich prac wydał w Monasterze – przy współpracy profesorów historii Kościoła: H. Schrörsa z Bonn i A. Knöpflera z Monachium – „Kirchengeschichte Studien”, w których znalazły się rozprawy z zakresu ogólnej historii Kościoła i antyku chrześcijańskiego. Sam zaś we Wrocławiu był założycielem i wydawcą „Kirchengeschichte Abhandlungen”, w których publikował dorobek naukowy swojej szkoły historycznej. Funkcję rektora Uniwersytetu Wrocławskiego pełnił w roku akademickim 1906/1907. Jako rektor uniwersytetu, Sdralek był mianowany na fotel arcybiskupa Gniezna i Poznania. Niestety podczas Zielonych Świąt 1909 roku przebywając u swego brata, proboszcza z Radkowa, doznał udaru mózgu, po którym nie powrócił już do zdrowia. W semestrze 1911 roku przejął katedrę historii Kościoła oraz został wybrany dziekanem Wydziału Teologii Katolickiej. Zmarł 2 lipca 1913 w Lądku Zdroju. Jego wykłady przejął młody doc. J. Wittig.

Bibliografia

H. Olszar, Ksiądz Maksymilian Sdralek (1855-1913) – życie i działalność, WA 1994, nr 5, s. 263-269 [tu: bibliografia podmiotowa i przedmiotowa]; E. Wyglenda, Sdralek Maksymilian (hasło), [w:] Słownik biograficzny ziemi pszczyńskiej, s. 260-261.