Służebniczki - Łaziska Górne
Placówka Sióstr Służebniczek NMP w Łaziskach Górnych została założona dzięki staraniom proboszcza, ks. Ryszarda Woitoka. Siostry przybyły tu z Poręby 10 grudnia 1918 i zamieszkały w domu parafialnym. Były to: s. Walentyna Sojka i s. Eufemia Zagłowek, które zajmowały się pielęgnacją chorych oraz pracą w zakrystii i wystrojem kościoła. Grono sióstr powiększyły w 1919 roku s. Syntycha Kubina, skierowana do pielęgnacji niemowląt i s. Scholastyka Rack, posiadająca kwalifikacje do kierowania szkołą robót ręcznych i gospodarstwa domowego. Praca służebniczek spotkała się z uznaniem i życzliwością otoczenia. Ojczyste Stowarzyszenie Kobiet w Pszczynie (Vaterländischer Franenverein), aż do 1922 roku materialnie wspierało placówkę sióstr służebniczek w Łaziskach Górnych, natomiast dyrekcja kopalni zajęła się opłatą ogrzewania i oświetlenia klasztoru.
Placówka sióstr służebniczek w Łaziskach Górnych, podobnie jak w Chełmie Wielkim, w roku 1924 liczyła 4 siostry. Początkowo zajmowały się pielęgnacją chorych poza domem oraz prowadzeniem szkoły robót ręcznych. Od 1929 roku została otwarta ochronka. W 1932 roku utworzono poradnię dla matek oraz kuchnię mleczną dla potrzebujących. Tak rozbudowana działalność charytatywna i społeczna realizowana była do 1938 roku z udziałem już sześciu sióstr.
Podczas działań wojennych dom został doszczętnie spalony, uległy zniszczeniu prawie wszystkie dokumenty dotyczące działalności sióstr w Łaziskach Górnych w okresie międzywojennym.
Bibliografia
B. Bem, Działalność Sióstr Służebniczek NMP na Górnym Śląsku w latach 1921-1939 na przykładzie wybranych placówek prowincji polsko - śląskiej, Katowice 2003, mps Biblioteka WTL UŚ.