Pasternak Karol

Z e-ncyklopedia

Pasternak Karol (1878-1933), proboszcz w Rybnej-Strzybnicy

Urodził się 9 grudnia 1878 w Mysłowicach w rodzinie urzędnika więziennego Jana i Rozalii z d. Gabriel. Do szkoły ludowej uczęszczał w Mysłowicach i Brzezince. Następnie uczył się w gimnazjum w Katowicach, gdzie w marcu 1900 roku zdał egzamin dojrzałości. Po maturze rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1904 we Wrocławiu z rąk kard. G. Koppa.

Po święceniach był na krótkim zastępstwie duszpasterskim w parafii św. Jerzego w Dębieńsku. Następnie jako wikariusz pracował w parafii św. Mikołaja w Starej Wsi pod Raciborzem. Od 17 lipca 1909 powierzono mu, jako kuratusowi, lokalię Wszystkich Świętych w Glausche (dziś Głuszyna), odłączoną od parafii Męczeństwa św. Jana Chrzciciela w Rychtalu w powiecie namysłowskim (obecnie diecezja kaliska). 8 października 1914 otrzymał nominację na proboszcza w parafii św. Ap. Piotra i Pawła w Namysłowie. Jego poprzednikiem na urzędzie proboszcza w tej parafii był ks. Anton Reyman (+1914), a następcą ks. Robert Stosiek, który pozostał w Namysłowie aż do jesieni 1946 roku.

Po zakończeniu I wojny światowej żywo interesował się losami Górnego Śląska zdecydowanie opowiadając się za przyłączeniem tych ziem do Polski. Z takim nastawieniem czynnie włączył się do akcji plebiscytowej. Na skutek niemieckich prześladowań w czasie III powstania śląskiego musiał uchodzić z Namysłowa i przez Wrocław dostał się na Polski Śląsk. W sierpniu 1921 roku osiadł w parafii NSPJ w Rybnej - Strzybnicy. Rok później został tam oficjalnie zatwierdzony na stanowisku proboszcza. W dekanacie tarnogórskim pełnił funkcję wizytatora nauki religii dla szkół powszechnych w Starych Reptach.

Zmarł nagle 8 lutego 1933 w Rybnej - Strzybnicy i tam został pochowany.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Karola Pasternaka; Schematismus 1914-1919; WD 1931, nr 9, s. 110; J. Kudera, Dzieje parafii i wsi Brzezinki, Mysłowice 1928; Nekrolog, WD 1933, nr 2, s. 52; Gwóźdź, Udział duchowieństwa, s. 191.