Parafia personalna

Struktura w Kościele rzymskokatolickim obok parafii terytorialnej, wyodrębniona z diecezji wspólnota wiernych, określona przez inne kryterium niż terytorialne. Taka parafia może zostać powołana przez biskupa diecezjalnego na terenie podlegającej mu diecezji, gdy zostaną spełnione warunki. Zasady funkcjonowania parafii personalnej regulują przepisy prawa kanonicznego: kan. 518 - z zasady ogólnej parafia powinna być terytorialna, a więc obejmująca wszystkich wiernych określonego terytorium. Gdzie jednak jest to wskazane, należy tworzyć parafie personalne, określone z racji obrządku, języka, narodowości wiernych jakiegoś terytorium, albo z innego jeszcze powodu. W motu proprio "Summorum Pontificium" Benedykta XVI w art. 10 zapisano: Wolno ordynariuszowi, jeśli uzna to za stosowne, erygować parafię personalną dla celebracji według starej formy rytu rzymskiego zgodnie z kan. 518 lub mianować rektora albo kapelana zgodnie z przepisami prawa. Kongregacja ds. Duchowieństwa w instrukcji "Kapłan, pasterz i przewodnik wspólnoty parafialnej" z 4 sierpnia 2002 podaje: W niektórych krajach, gdzie przebywają wierni należący do różnych grup językowych, jeśli nie zostanie ustanowiona parafia personalna lub nie znajdzie się inne stosowne rozwiązanie, miejscowy proboszcz winien uwzględnić szczególne potrzeby tych wiernych, także gdy chodzi o ich specyficzną wrażliwość kulturową. W Dyrektorium "Ecclesiae Imago" z 22 lutego 1973 zwrócono uwagę na to, aby respektować potrzeby obiektywne (dobro dusz) i rzeczywistą jedność danej grupy osób, z zachowaniem klauzuli głoszącej, iż zawsze trzeba mieć na względzie zabezpieczenie aktów prawnych w przypadku tworzenia parafii personalnej. W Polsce istnieją parafie personalne, m.in. parafie wojskowo-cywilne, czy akademickie.

Bibliografia

Opracowanie własne.