Michalik Stefan

Z e-ncyklopedia

Michalik Stefan Jan SDS (1875-1957), imię zakonne Antonin, prowincjał, publicysta

Urodził się 2 sierpnia 1875 w Lipinach Śląskich, w rodzinie Wincentego i Marianny z d. Kokot. Po ukończeniu szkoły podstawowej 1 kwietnia 1887, udał się do Rzymu w 1891 roku, aby wstąpić do Katolickiego Towarzystwa Nauczania. Nowicjat rozpoczął 3 października 1892 i przyjął imię zakonne Antonin. Pierwsze śluby zakonne złożył 4 października 1893 na ręce Ojca Założyciela. Po uzyskaniu nowicjatu uzupełnił studia gimnazjalne w Tivoli. Studia filozoficzno-teologiczne ukończył na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie uzyskując licencjat z teologii. Diakonat przyjął 26 marca 1898, a święcenia kapłańskie 4 czerwca 1898 w Bazylice Świętego Jana na Lateranie z rąk abpa Beniamina Cavicchioni. Mszę św. prymicyjną odprawił w parafii św. Augustyna w Lipinach 16 lipca 1898.

W latach 1902-1906 pracował w domu wychowawczym w Lochau k. Bregenz nad Jeziorem Bodeńskim (w latach 1904-1905 w miejscowym gimnazjum był nauczycielem śpiewu, historii, kaligrafii, języka łacińskiego, włoskiego i niemieckiego). Następnie w latach 1906-1908 przebywał w domu we Fryburgu. 24 listopada 1908 przybył do domu zakonnego w Trzebini gdzie przebywał z małymi przerwami ponad 30 lat. Początkowo pracował jako wikariusz w Kościelcu, Psarach i Sierszy. W 1914 roku został mianowany wikariuszem w parafii św. Piotra i Pawła w Trzebini. W latach 1919-1921, 1925-1927 i 1934-1945 był superiorem domu w Trzebini. Po utworzeniu 16 sierpnia 1927 polskiej prowincji ks. Michalik wszedł w skład konsulty prowicjalnej i został drugim konsultorem. W latach 1927 i 1933 zaangażowany był jako sekretarz w obradach V i VI Kapituły Generalnej w Rzymie. W 1928 roku został administratorem parafii i przełożonym domu w Lipniku k. Bielska-Białej. Po śmierci ks. Benignego Dziadka został wybrany prowincjałem. Funkcję tę pełnił od wiosny 1930 aż do 1936 roku. Z chwilą likwidacji placówki w Lipnikach przeniósł się do Trzebini, gdzie oprócz obowiązków prowincjała, prowadził misje, rekolekcje i oddawał się pracy pisarskiej.

W lipcu 1933 roku wyjechał wraz z ks. Czesławem Małysikiem do Francji, gdzie głosił misje i rekolekcje dla polskich emigrantów. W latach 1934-1937 prowadził redakcję czasopisma Drogowskaz. Pisał również artykuły do miesięcznika Salwator oraz do Kalendarza Salwatora. Był tłumaczem wielu artykułów i broszur z języka niemieckiego i włoskiego. W latach 1934-1945 był superiorem domu w Trzebini. 13 listopada 1941 został aresztowany przez gestapo i osadzony w więzieniu w Katowicach. 1 kwietnia 1944 odzyskał wolność. Po wojnie pracował jako kapelan u sióstr boromeuszek w Mikołowie oraz w miejscowym szpitalu. Zły stan zdrowia zmusił go do udania się w styczniu 1957 roku do Goczałkowic, gdzie przebywał w domu prowincjalnym sióstr salwatorianek.

Zmarł 19 maja 1957 w Goczałkowicach. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Trzebini w kościele salwatorianów. Spoczął na cmentarzu w Trzebini w grobowcu salwatorianów.

Bibliografia

A. Mysiura, Michalik Antonin (hasło), [w:] Księga zmarłych salwatorianów polskich 1900-1975, red. A. Kiełbasa, Rzym-Kraków 1975, s. 101-105; Klerycy z ziem polskich, litewskich i pruskich święceni w Rzymie (XVI - pocz. XX w.), opr. S. Jujeczka na podstawie kwerendy rzymskiej wykonanej wspólnie z ks. Henrykiem Gerlicem, Wrocław 2018, s. 213, nr 770.