Lasok Maksymilian

Lasok Maksymilian (1912-1991)

Urodził się 1 lutego 1912 w Turzy Śląskiej w rodzinie Alojzego i Albiny z d. Przybyła. Do szkoły powszechnej uczęszczał w rodzinnej miejscowości. Następnie pracował zawodowo i kontynuował edukację w szkole średniej. Egzamin dojrzałości zdał na Korespondencyjnych Kursach „Wiedza” w Krakowie. W 1938 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Częstochowskiej w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po wybuchu II wojny światowej musiał przerwać studia. W styczniu 1940 roku znalazł się w szeregach Wojska Polskiego we Francji. Brał udział w działaniach wojennych przy tzw. linii Maginot`a, gdzie dostał się do niewoli niemieckiej.

Po ucieczce z obozu jenieckiego w październiku 1940 roku, dzięki pomocy Prymasa Polski kard. A. Hlonda, został przyjęty do Seminarium Duchownego w Marsylii. Kard. Hlond pisał wówczas do niego m.in.: (...) W żadne dyskusje czy spory polityczne i narodowościowe nie wdawaj się, a natomiast bądź gorącym zwolennikiem przyjaźni polsko-francuskiej, która mimo wszystko jest wielka, a jeszcze większą rolę odegra w przyszłości (...). W 1942 roku kleryk Lasok za działalność we francuskim Ruchu Oporu został aresztowany i osadzony w obozie w Dole. Po zwolnieniu z obozu od 1943 roku kontynuował studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Gap w południowo-wschodniej Francji. Święcenia kapłańskie przyjął 25 marca 1944 w Gap.

Ponieważ z powodu ciągle trwającej wojny nie mógł skontaktować się ani z ordynariuszem częstochowskim, w którego seminarium rozpoczął drogę do kapłaństwa, ani z ordynariuszem katowickim, z którego diecezji pochodził, został po święceniach inkardynowany do archidiecezji gnieźnieńskiej. W latach 1944-1947 kontynuował studia w Instytucie Katolickim w Lyonie. W tym czasie z ramienia Polskiej Misji Katolickiej we Francji zajmował się duszpasterstwem emigrantów z Polski, którzy mieszkali w okolicach Lyonu. Po zakończeniu studiów pracował najpierw wśród górników, hutników i rolników polskich w diecezjach: Nancy i Verdun w Lotaryngii, a następnie na północ od Paryża w diecezjach: Amiens i Rouen. W lutym 1949 roku rozpoczął starania o przyjęcie w szeregi duchowieństwa diecezji katowickiej. Uzyskał już wówczas nawet zgodę Prymasa Polski S. Wyszyńskiego na ekskardynację z archidiecezji gnieźnieńskiej, ale powyższe nie zostało sfinalizowane.

Od sierpnia 1951 roku aż do końca życia pracował w Marsylii. Był najpierw wikariuszem w dwóch miejskich parafiach i kapelanem Sióstr Sacre Coeur, a następnie kustoszem sanktuarium pielgrzymkowego Notre Dame de la Garde i duchowym opiekunem domu Misjonarek Miłości Matki Teresy z Kalkuty. Duszpasterzował również wśród Polaków mieszkających w południowo-wschodniej Francji w diecezjach: Marseille, Aux-en-Provence, Avignon, Toulon i Nice. Przez szereg lat był nieoficjalnym duszpasterzem na zawijających do portu w Marsylii okrętach marynarki wojennej USA. W 1985 roku powrócił do sprawy swej przynależności diecezjalnej. Jego długoletnie starania o przyjęcie do diecezji katowickiej, rozpoczęte jeszcze w okresie II wojny światowej, w końcu doczekały się szczęśliwego finału. We wrześniu 1985 roku bp D. Zimoń włączył go oficjalnie do grona prezbiterium Kościoła katowickiego. W 1989 roku w uznaniu zasług otrzymał godność kapelana Jego Świątobliwości. Zmarł 3 stycznia 1991 w Marsylii i tam został pochowany.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Maksymiliana Lasoka; Schematyzm 1986; J.W., Śp. ksiądz Maksymilian Lasok (1912-1991), "Z tej Ziemi. Śląski kalendarz katolicki na rok 1993", Katowice 1992, s. 75-76.