Kiczka Paweł

Kiczka Paweł SVD (1899-1982)

Urodził się 30 sierpnia 1899 w Radostyni (diec. opolska). Do zakonu wstąpił 4 października 1912 w Nysie. Pierwszą profesję przyjął 29 września 1921 w St. Gabriel; wieczystą 29 września 1926. Święcenia kapłańskie otrzymał 26 maja 1927. Przez 1,5 roku uczestniczył w działaniach I wojny światowej. Otrzymał odznaczenie wojskowe za ratowanie rannych. W latach 1920-1927 studiował filozofię i teologię w St. Gabriel. Następnie otrzymał skierowanie do Prowincji Wschodnioniemieckiej. Od 1927 do 1929 roku wykładał fizykę i chemię w niższym seminarium w Pieniężnie, równocześnie będąc spowiednikiem uczniów misyjnych. Następnie przez rok pracował duszpastersko w kuracji Ducha Św. w Berlinie, będąc także kapelanem sióstr elżbietanek. Jesienią 1930 roku znalazł się z powrotem w Pieniężnie. W latach 30. XX wieku duszpastersko pomagał w diecezji warmińskiej. W 1937 roku przeszedł do polskiej prowincji. W Górnej Grupie został spirytuałem braci-profesorów. Wtedy też przyczynił się do opracowania śpiewnika młodzieżowego "Arion". Od kwietnia do lipca 1939 roku przebywał w Bruczkowie czekając na skierowanie do pracy we wschodniej Polsce. W lipcu 1939 roku, w zastępstwie o. Tadeusza Drapniewskiego, rozpoczął posługę w Kiczówce. Po wkroczeniu Armii Czerwonej 11 października 1939 wyjechał do Bruczkowa. W listopadzie 1939 roku objął urząd ekonoma domowego w domu nowicjackim w Chludowie. 25 stycznia 1940 wszyscy mieszkańcy domu zostali internowani - Gestapo z całej okolicy zgromadziło ponad 60 księży. 4 października 1940 - za zgodą bp. W. Dymka i policji - przejął w administrowanie parafię Dolsk koło Jarocina. W październiku 1941 roku znalazł się w Broniszewie, gdzie został duszpasterzem Niemców i miał pod opieką 6 kościołów. Po przejściu frontu w 1945 roku zatrzymał się w Bruczkowie, a potem wyjechał do Rybnika i Krzyżanowic. W październiku 1945 roku wyjechał do Głubczyc, gdzie opiekował się domem zakonnym i kaplicą. Po likwidacji kaplicy w lipcu 1951 roku, 3 października 1951 objął parafię Grobniki pod Głubczycami. W 1959 roku, po śmierci o. R. Szajcy został spowiednikiem sióstr elżbietanek w Nysie. W 1961 roku otrzymał nominację na kapelana sióstr Notre Dame w Głubczycach. Pomagał także w szpitalu. W 1977 roku zamieszkał jako rezydent w klasztorze Anuncjata w Raciborzu. Zmarł 15 października 1982 i został pochowany na cmentarzu przy parafii Wniebowzięcia NMP w Raciborzu.

Bibliografia

Nurt SVD 1985, nr 35, s. 310