Charitas

Breve papieża Piusa VI z 13 IV 1791

To było już trzecie brewe papieża Piusa VI, które napisał w związku z sytuacją jaka pojawiła się w Francji, a mianowicie dotycząca Konstytucji Cywilnej Kleru. Wydarzeniem, które skłoniło papieża do wyraźnego potępienia tej konstytucji było udzielenie sakry biskupiej dwom biskupom elektom konstytucyjnym. Papież wysłał trzy brewa, w których wyjaśniał jak bardzo zła jest ta konstytucja. Pierwsze brewe Quod aliquantum (10 III 1791) wysłane do biskupów francuskich, drugie zaś, brewe Etsi nos (30 X 1790) wysłane do króla. Papież wyraził się w nich bardzo negatywnie na temat tego dokumentu, powiedział m.in. że Konstytucja ta obala najświętsze dogmaty. Trzecie brewe było skierowane już do ogółu czyli do biskupów, duchowieństwa i wszystkich wiernych we Francji. Papież w swym breve opisuje całą sytuację dotyczącą Konstytucji Cywilnej Kleru. Przypomina, że zwracał się do króla Ludwika, aby nie podpisywał tego dokumentu, by nie doprowadzić do schizmy. Całemu Kościołowi polecił modlić się w tej sprawie. Pius VI wysłał także pewne instrukcje do arcybiskupów Bordeaux i Vienne, by niejako przypilnowali króla, aby ten nie podpisał tego dokumentu. Papież pisze, że każdy nowo wyświęcony biskup mianowany zgodnie z tym dekretem uznany będzie za schizmatyka. Król podpisał ten dokument pod presją. Biskupi analizowali, czy któryś z punktów tej Konstytucji jest zgodny z Kościołem, jednak po długich obradach uznali, że nie mogą wyrazić zgody na ich zatwierdzenie. Odpowiedzią Zgromadzenia na to były podpisane przez króla dekrety mówiące o tym, że "jakikolwiek biskup pochodzący z dowolnego dystryktu może konsekrować wybraną osobę, jeśli metropolita lub biskup senior odmawia uczynienia tego". Ci, którzy nie stosowali się do Konstytucji Cywilnej mieli zostać usunięci z urzędu. Duchowieństwo, poza kilkoma osobami, które złożyły przysięgę na Konstytucję, stanowczo nie zgodziło się z tym dokumentem, świadomie i odważnie odrzucając go. Stolica Apostolska nadal groziła sankcjami tym, którzy postępują niezgodnie z Kościołem, przysięgając na tę Konstytucję. Z czasem przybywało tych, którzy upadali i odłączali się od Kościoła. Za każdym razem Kościół był w głębokim smutku z powodu tych wydarzeń, ale nadal bronił swych owieczek odrzucając ludzi wybranych przez świeckie pospólstwo. W 20. punkcie tego breve papież Pius VI pisze, że schizma ta rozprzestrzenia się w królestwie francuskim. Wyraża wielki smutek i ubolewanie z tego powodu. Także znowu podkreśla, że ci, którzy złożyli przysięgę zarządzoną przez Zgromadzenie Narodowe będą suspendowani od czynności swego urzędu - będą te urzędy sprawować nieprzepisowo, chyba, że ją odwołają w ciągu 40 dni od tej daty. Papież wypisuje osoby, które dokonały tego grzechu i które zbłądziły, jednocześnie wypisuje także diecezje, które są ustalone nieprzepisowo i które znosi. Przypominał tym, którzy zostali przy Kościele by niestrudzenie trwali w swym zamiarze. W pięciu ostatnich punktach tego brewa papież Pius VI dodaje odwagi wiernym Kościoła i całemu duchowieństwu we Francji. Papież podkreślił ich wierność i prosił by się nie zachwiali, by do końca służyli swemu Kościołowi.

Bibliografia

Opracowanie własne.