Brandys Edward Paweł

Brandys Edward Paweł CM (1909-1945)

Urodził się 11 października 1909 w Pawłowicach w rodzinie Pawła i Emilii z d. Lorenz. Początkowo uczył się w rodzinnej miejscowości, a od 1921 roku w Małym Seminarium Księży Misjonarzy w Krakowie na Nowej Wsi. 27 września 1925 wstąpił do Zgromadzenia. Po ukończeniu gimnazjum i złożeniu egzaminu dojrzałości w 1929 roku, studiował filozofię i teologię w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy (1929-1933). Święcenia kapłańskie przyjął 28 maja 1933 w kościele Nawrócenia św. Pawła na Stradomiu. Po święceniach został skierowany do pracy duszpasterskiej w parafii św. Rodziny w Tarnowie. 11 stycznia 1935 został wikariuszem parafii św. Wincentego a Paulo w Bydgoszczy. Równocześnie był ekonomem domu misjonarskiego i prowadził budowę kościoła aż do wybuchu drugiej wojny światowej. 15 września 1939 został aresztowany przez gestapo i osadzony w koszarach przy ul. Gdańskiej, a pod koniec tego miesiąca wywieziony na roboty do Niemiec razem ze swym konfratrem ks. Kazimierzem Całką. Najpierw przebywał w Raddack, potem w Saltzgitter. Dzięki staraniom rodziny, wydostał się na wolność w kwietniu 1941 roku i pracował w diecezji katowickiej. W ostatnich dniach wojny, podczas odwiedzin w domu rodzinnym, został ciężko ranny wskutek wybuchu miny. Przewieziony do szpitala w Bielsku, zmarł 6 maja 1945. Pochowany został w Pawłowicach Śląskich.

Bibliografia

J. Dukała, Brandys Edward Paweł (biogram), [w:] Misjonarze św. Wincentego a Paulo w Polsce II-1 Biografie, red. J. Dukała, Kraków 2001, s. 67-68; W. Jacewicz, J. Woś, Martyrologium polskiego duchowieństwa rzymskokatolickiego pod okupacją hitlerowską w latach 1939–1945, z. 5, Warszawa 1981, s. 364; GN 1945, nr 18, s. 117.