Boromeuszki w Nowym Bytomiu

Siostry boromeuszki rozpoczęły swoją działalność w Nowym Bytomiu (niem. Friedenshütte) w 1901 r. Do ich sprowadzenia przyczynił się ks. Emil Korus, proboszcz parafii św. Józefa w Zgodzie, która wówczas obejmowała Nowy Bytom. Siostry pielęgnowały chorych (początkowo w ich domach prywatnych, a wkrótce w nowym szpitalu huty „Pokój”), prowadziły ochronkę oraz kursy robótek ręcznych dla dziewcząt. Po rozbudowie szpitala hutniczego, siostry zamieszkały na jego terenie (1907 r.). W 1908 r. wspólnota liczyła 10 sióstr, których przełożoną była s. Henrika Schikora (imię chrzestne: Hedwig, ur. 12.10.1860 Gliwice, profesja zakonna 06.09.1884, zm. 02.02.1923). Od 1916 r. siostry pielęgnowały chorych także w szpitalu gminnym zakaźnym. W okresie międzywojennym liczba sióstr stopniowo się zwiększała: od 13 do 19 osób. W czasie II wojny światowej siostry pozostały na miejscu. Część szpitala przeznaczono dla rannych żołnierzy. Ponadto siostry były zaangażowane w prace przy kościele i w kancelarii. W 1945 r. siostry pracujące w gminnym szpitalu zakaźnym (ul. Planty Kowalskiego 1) utworzyły wspólnotę niezależną od wspólnoty w szpitalu hutniczym (pozwolenie bp Stanisława Adamskiego z dn. 28.09.1945 r.). W kontekście walki władz państwowych z Kościołem, od 1952 r. siostry otrzymywały zwolnienia z pracy. W 1953 r. wypowiedziano mieszkanie siostrom ze szpitala zakaźnego. W tej trudnej sytuacji pomocy udzielił im ks. proboszcz Jan Szymała. Po tymczasowym pobycie na probostwie, siostry mogły przenieść się do szpitala hutniczego (Szpitala Miejskiego nr 1, ul. Piotra Niedurnego 15, później 54). Placówkę zakonną w szpitalu zakaźnym zlikwidowano w 1957 r. Do 1962 r. na stanowisku oddziałowej pracowała w nim jedna z sióstr (z dn. 01.01.1962 r. została odwołana z tego stanowiska i przeniesiona do szpitala miejskiego). Także w 1962 r. siostry otrzymały odgórnie przeniesienie do pracy w szpitalu w Wirku. Jednocześnie planowano całkowicie usunąć siostry z mieszkania w nowobytomskim szpitalu. Po serii różnych odwołań, pozwolono siostrom pozostać na terenie szpitala. Pracowały jednak w szpitalu w Wirku. W 1967 r. we wspólnocie pozostało tylko 5 sióstr. Z powodu dużych szkód górniczych, w połowie lat 70. XX w. nowobytomski szpital miejski (dawny szpital hutniczy) został zamknięty. Siostry przeniosły się do mieszkania przy ul. Czarnoleśnej 17/6. Nadal pracowały w szpitalu w Wirku. Likwidacja tego domu zakonnego nastąpiła w 1997 r.

Bibliografia

ASB Mikołów, Kronika placówki Nowy Bytom (retrospektywna za lata 1901-1961); Dokumentacja placówki Nowy Bytom oraz Nowy Bytom – szpital zakaźny; Kroniki placówki Wirek – szpital (zapis z dn. 22.06.1962 i 04.11.1974); J. Schweter, Geschichte der Kongregation der Barmherzigen Schwestern von hl. C. Borromäus Mutterhaus Trebnitz, mps, Trebnitz [1945], s. 154; Schematismus der Kongregation der barmherzigen Schwestern vom hl. Karl Borromäus. Haupt-Mutterhaus Trebnitz in Schlesien, August 1908, cz. 1, poz. 43, s. 18, cz. 2, poz. 213, s. 22; Nekrolog s. Henryki Sikora, Nekrologi, rkp, t. 1, s. 73; J. S. Dworak, Historia parafii nowobytomskiej, Nowy Bytom 1937, s. 173-174, 176-177, 191, 197; G. Kasperek, Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza w Mikołowie 1939-1947, Lublin 1997, s. 215; RDK 1947, poz. 24-25, s. 142; KDK 1986, s. 608.