Bonifratrzy - Prudnik

Klasztor i szpital w Prudniku swoje istnienie zawdzięcza o. Probusowi Martini, który posłał w 1760 roku brata Sebaldusa Bretschneider z misją opieki nad grafem von Matuschką w Zülz. Szczęśliwa kuracja trwająca w sumie cztery lata, a także opieka nad chorymi w Prudniku zjednała mu opinię doskonałego lekarza. Wielu mieszczan zaofiarowało pomoc finansową dla inicjatywy Rödera. 15 marca 1764 król Fryderyk II udzielił zezwolenia na założenie klasztoru w Prudniku. 2 stycznia 1766 szpital i klasztor został oddany do użytku. Około 1790 roku bracia ukończyli budowę klasztoru i szpitala w kształcie, w jakim przetrwał do końca XIX wieku. W czasie sekularyzacji w 1810 roku klasztor bonifratrów miał zostać również zlikwidowany. 27 listopada 1810 przybyli już nawet komisarze prowadzący prace wywłaszczeniowe. Król Fryderyk Wilhelm III, przebywając w Prudniku w 21 września 1814, przywrócił bonifratrom prawa do ich własności klasztornych. W latach 1852-1894 klasztor uległ znacznej przebudowie i był w stanie przyjąć jednorazowo 100 chorych. W 2006 roku bonifratrzy odzyskali swoją własność. Na miejscu dawnego szpitala publicznego powstał Dom im. św. Jana Bożego, który funkcjonuje na zasadach Domu Pogodnej Starości.

Bibliografia

Festschrift des Klosterhospitals der Barmherzigen Brüder in Breslau zur Zweijahrhundertfeier (1712–bis 1912), Breslau 1912. Patrz: [1]