Bonifratrzy - Cieszyn

W roku 1694 marszałek polny cieszyński Adam Borek zapisał w testamencie swoje posiadłości bonifratrom wrocławskim, zobowiązując ich do wybudowania w Cieszynie szpitala, w którym znajdą pomoc i opiekę mieszkańcy okolicznych miejscowości, zwłaszcza najubożsi. Rozpoczęta i sprawnie kierowana przez bonifratra ojca Klemensa Mentzla budowa klasztoru, kościoła i szpitala na 12 łóżek tak szybko postępowała naprzód, że już w roku 1700 bracia mogli sprowadzić się do Cieszyna i przyjąć pierwszych pacjentów.

W okresie Rzeczypospolitej i przez cały czas zaborów konwent należał do prowincji austriackiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i reaktywowaniu w roku 1922 prowincji polskiej przeorem został Michał Buhl, który przejął klasztor od prowadzących go dotychczas braci Czechów. Zaraz też przystąpił do koniecznego remontu i modernizacji zabytkowego gmachu, uzupełnienia wyposażenia szpitala oraz zagospodarowania zaniedbanego i zdewastowanego w czasie działań wojennych klasztornego majątku. Zajął się również uporządkowaniem bogatego archiwum i biblioteki. Rozwój cieszyńskiego szpitala i konwentu przerwał wybuch II wojny światowej. W listopadzie 1939 roku Niemcy zlikwidowali szpital i nakazali braciom opuszczenie klasztoru w ciągu trzech dni. W opuszczonym przez braci klasztorze zorganizowano obóz dla Niemców z Wołynia i Besarabii, później była tu siedziba miejscowej Hitlerjugend i koszary dla wojska. W kościele wyświetlano filmy propagandowe.

Po wojnie bracia powrócili do Cieszyna i zaczęli od podstaw organizować swoją działalność. Po dokonaniu niezbędnych remontów w lipcu 1946 roku odbyło się poświęcenie uruchomionej części szpitala i apteki, a kościół ponownie wrócił do swych funkcji duszpasterskich. Wielkie zasługi w tym pierwszym najtrudniejszym dla klasztoru okresie położyli ojcowie Metody Cichy i Salezy Jasik. W roku 1950 apteka i gospodarstwo zostały upaństwowione, szpital zaś, po nawiązaniu umowy z "Caritasem", przekształcony w Dom Pomocy Społecznej, w którym przebywało 120 pensjonariuszy. W roku 1968 przeor Roman Dziekan przeprowadził generalny remont klasztoru. W zaadaptowanych do tego celu pomieszczeniach znalazł swoje miejsce nowicjat przeniesiony z krakowskiego konwentu w 1973 roku, który funkcjonował tu do 1994 roku, kiedy to mógł powrócić do Krakowa.

Po 1989 roku w cieszyńskim zmieniło się wiele na lepsze - odzyskano prawa do upaństwowionych w latach pięćdziesiątych dóbr zakonnych, możliwość samodzielnego prowadzenia Domu Opieki Społecznej dla Dorosłych oraz apteki farmaceutycznej typu A. Po dzień dzisiejszy w cieszyńskim konwencie trwają zakrojoną na szeroką skalę, rozpoczęte we wczesnych latach dziewięćdziesiątych prace remontowo - modernizacyjne.

Bibliografia

Źródło: [1]