Bonifacy IV

Z e-ncyklopedia

Bonifacy IV (560-615), papież

Urodził się w Marsi/Waleria (środkowa Italia) w roku 560. Za pontyfikatu Grzegorza I Wielkiego był diakonem i administratorem finansów kościelnych. Po śmierci Bonifacego III został wybrany w roku 607 papieżem, ale przez dziesięć miesięcy oczekiwał na zatwierdzenie przez cesarza Fokasa. Ostatecznie konsekracja Bonifacego odbyła się 25 sierpnia 608. Największym wydarzeniem w czasie jego pontyfikatu była adaptacja i poświęcenie w 609 roku bazyliki S. Maria ad Martyres (zwanej także jako S. Maria in Rotunda). Było to miejsce dawnego Panteonu, gdzie umieścił liczne relikwie wydobyte z katakumb. Za aprobatą cesarza Fokasa, Bonifacy IV jako pierwszy przekształcił pogańską świątynię w kościół chrześcijański. Z wydarzeniem tym wiąże się ustanowienie Uroczystości Wszystkich Świętych. W 610 roku papież zwołał synod w Rzymie by przywrócić dyscyplinę w klasztorach. Postanowiono wówczas, że zakonnicy mogą otrzymywać święcenia kapłańskie. Kultywując monastyczny styl życia, papież zamienił swój rzymski dom w klasztor. Za przyczyną najazdów Awarów, Słowian i Persów na wschodnie tereny cesarstwa powróciła w Kościele sprawa monofizytyzmu, kwestionującego istnienie w Chrystusie dwóch natur. Z powodu tolerancyjnej postawy podejrzewano papieża o przychylność dla tej herezji. W 614 roku Persowie zdobyli Jerozolimę i wywieźli relikwie Świętego Krzyża do Ktezyfonu. Bonifacy IV zmarł w Rzymie i został pochowany w Bazylice Świętego Piotra.

  • Kościół czci jego imię w liturgii 25 maja.

Bibliografia

K. Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996, s. 68-69; R. Fischer-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 2000, s. 44-45.