Boczar Antoni

Boczar Antoni OMI (1934-2002)

Urodził się 10 sierpnia 1934 w Baryszu k. Buczacza na Podolu. Majac dziesięć lat został przesiedlony wraz z rodziną na Śląsk do Ziemięcic k. Gliwic. Religijne wychowanie zaowocowało powołaniem. Mając piętnaście lat wstąpił do Małego Seminarium Duchownego w Lublińcu. Pierwsze śluby zakonne złożył 8 września 1953 na Świętym Krzyżu. Studia teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze, gdzie 28 października 1960 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ks. abp. Antoniego Baraniaka, metropolity poznańskiego. Mszę św. prymicyjną odprawił 30 października w rodzinnej parafii w Ziemięcicach. Jako młody ksiądz pracował w duszpasterstwie parafialnym, ale z czasem został misjonarzem ludowym. W ciągu swego życia był związany ze wspólnotami oblackimi w Katowicach, Iławie, Gdańsku, Wrocławiu i na Świętym Krzyżu. W latach 1984-1990 był superiorem klasztoru w Lublińcu, mimo że wiele razy wzbraniał się przed tą funkcją. Najlepiej czuł się w posłudze misjonarskiej, której oddawał się z całym zaangażowaniem. Każdego dnia pracował pisząc nowe kazania rekolekcyjne i misyjne. Dodatkowo był autorem wierszy i małych form scenicznych służących do pracy formacyjnej z dziećmi i młodzieżą. Pozostawił po sobie osiem tomów kazań. Około 1993 roku został sparaliżowany, a czas choroby spędził na Świętym Krzyżu. Świętokrzyscy nowicjusze cenili go jako kierownika duchowego i spowiednika. O. Boczar zmarł 17 maja 2002 w jednym z kieleckich szpitali. Pogrzeb odbył się 22 maja w Lublińcu, a Mszy św. pogrzebowej przewodniczył prowincjał o. Paweł Latusek, a okolicznościowe kazanie wygłosił ówczesny lubliniecki proboszcz o. Stanisław Toman.

Bibliografia:

„Misyjne Drogi” nr 94, 4/2002; „Mozaika Obrzańska” październik – grudzień 2007, s. 23.