Benedykt I (zm. 579), papież
Był z urodzenia Rzymianinem, synem Bonifacego. Wybrany na Stolicę Piotrową 2 czerwca 575. Ze względu na trudności komunikacyjne prawie przez rok oczekiwał na potwierdzenie wyboru z Konstantynopola niezbędnego do konsekracji. Potwierdzenie to zostało wydane przez cesarza Justyna II.
Biografowie zgodnie podkreślają, że był człowiekiem prawego charakteru i w sprawach Bożych wykazywał dużą gorliwość, odzwierciedlając miłość Chrystusa, by nakarmić głodnego i przyodziać ubogiego. W czasie jego pontyfikatu Italia była podzielona na dwie części: centrum okupowali Longobardowie, a południe było w rękach Bizantyjczyków. Longobardowie podeszli pod Rzym i rozpoczęli oblężenie miasta (579). W tej sytuacji Benedykt I wraz z senatem rzymskim wysłali prośbę do cesarza o pomoc militarną. Wskutek zmiany na tronie i walk z Persami o Armenię Cesarstwo Wschodnie nie mogło udzielić efektywnej pomocy. Cesarz Tyberiusz II Konstantyn rozkazał flocie stacjonującej w Egipcie pospieszyć z odsieczą Rzymowi, w którym panował głód. Jej działanie tylko częściowo zmieniło sytuację. Papież pojednał się z biskupem Mediolanu, ale biskup Akwilei odmówił uznania Stolicy Apostolskiej. Benedykt I wyświęcił 21 biskupów dla różnych stolic biskupich Italii. Otaczał też opieką mnicha Grzegorza, przyszłego papieża, któremu nadano przydomek Wielki, podnosząc go do godności kardynalskiej. Benedykt I zmarł w Rzymie i został pochowany w Bazylice Świętego Piotra.
Bibliografia
J. N. Davidson Kelly, Encyklopedia papieży, Warszawa 2006; R. Fischer-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 1997; K. Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996, s. 63.
