Barański Paweł

Z e-ncyklopedia

Barański Paweł CSSp (1885-1942), duchacz

Urodził się 7 grudnia 1885 w Mysłowicach, w dzielnicy Janów. Był synem Karola Barańskiego i Antoniny z d. Cichy. Po ukończeniu nauki w szkole powszechnej udał się do gimnazjum (Niższego Seminarium) prowadzonego przez Zgromadzenie Ducha Świętego w Belgii. Tam edukację ukończył z wyróżnieniem i kształcił się dalej w Seminarium Ducha Świętego w Chevilly pod Paryżem. Święcenia kapłańskie przyjął 28 października 1910. Następnie wstąpił do nowicjatu, a po jego ukończeniu i złożeniu ślubów zakonnych przełożeni posłali go, za jego zgodą, na misje do Sierra Leone.

Pod koniec 1911 roku dotarł do Pujechun. Była to placówka misyjna prowadzona przez ojca Jeana Diebolda. Misja ta należała do Wikariatu Apostolskiego w Sierra Leone i działała w środowisku o wielkich wpływach islamu i protestantyzmu. Pracę należało zaczynać od skupienia wiernych wokół prowizorycznej kaplicy misyjnej. Przed wybuchem I wojny światowej o. Diebold wyjechał na urlop do Europy i już nie mógł powrócić do swej misji. Ojciec Barański przez pięć lat prowadził misję samodzielnie. Zgodnie ze zwyczajem Zgromadzenia Ducha Świętego po wyczerpującej pracy w Afryce, gdzie panowało zagrożenia żółtej febry wrócił na urlop zdrowotny do Europy. Droga powrotu wiodła przez Freetown i Dakar. Zatrzymał się w Szwajcarii, gdzie stan jego zdrowia poprawił się i odzyskał siły do dalszej pracy. We wrześniu 1920 roku przyjechał na Górny Śląsk, by odwiedzić dawno nie widzianą rodzinę. Wziął udział w plebiscycie za przyłączeniem Śląska do Polski. W maju 1921 roku o. Barański przybył do Bydgoszczy, gdzie podjął pracę w "Sierocińcu dla synów obrońców Ojczyzny”. Po utworzeniu w Bydgoszczy Niższego Seminarium uczył młodzież języka francuskiego i biologii pełniąc jednocześnie funkcję ekonoma domowego. Został powołany na członka Rady Prowincjalnej. Od 1928 roku był mistrzem nowicjatu dla braci, przekazując im swoje bogate doświadczenie z pracy misyjnej. Tę formacyjną funkcję pełnił aż do 1939 roku. 19 października 1937 z polecenia przełożonych został skierowany do Chełmszczonki–Włóki, gdzie zajmował się zakonnym gospodarstwem rolnym.

Około 15 listopada 1939 został aresztowany i internowany w więzieniu karnym w Koronowie. Do pierwszych dni stycznia 1940 roku był w pięćdziesięcioosobowej grupie jako więzień internowany, skazany na pobyt w odosobnieniu bez wyroku sądowego. 11 stycznia 1940 o. Barański w grupie 50. współwięźniów został wysłany do obozu w Stutthofie. W kwietniu 1940 roku część więźniów i prawie wszyscy duchowni i zakonnicy zostali wysłani do obozu w Sachsenhausen. W jednym z tych transportów był także o. Paweł Barański. 14 grudnia 1941 o. Barański, w transporcie przede wszystkim duchownych, odbył swoją ostatnią życiową drogę, której celem był obóz w Dachau. Po przybyciu otrzymał numer obozowy 22811. Przeznaczony do zagazowania, zmarł 16 lipca 1942 przed wywiezieniem w transporcie inwalidów do komory gazowej w Linzu.

Bibliografia

Z Afryki do Dachau, GN 2006, nr 11, (dodatek katowicki), s. 5; J. Kohel, Świadkowie prawdy z tej ziemi. Śląscy święci i błogosławieni w rytmie Lectio divina, Katowice 2002; „Przewodnik Katolicki” 2003, nr 32; Martyrologium, s. 327; opr. na podstawie biogramu: www.duchacze.pl/baranski.htm