Bł. Bronisława

Z e-ncyklopedia

Bł. Bronisława (ok. 1200-1259)

Bł. Bronisława

Urodziła się około 1200 roku. Prawdopodobnie z rodem Odrowążów łączyły ją więzy pokrewieństwa (siostra albo kuzynka św. Jacka). Wstąpiła do klasztoru norbertanek na Zwierzyńcu w Krakowie około 1217 roku. Według źródeł historycznych i legend Bronisława była przełożoną norbertanek. W czasie najazdu Tatarów zarządziła ucieczkę do polskich lasów zwanych panieńskimi skałami. Tatarzy docierając do Krakowa okradli klasztor i zniszczyli liczne kościoły. Bronisława wróciła po nawałnicy tatarskiej i rozpoczęła od odbudowy drewnianych domów klasztornych. Starała się pomóc osieroconym dzieciom, wszystkim biednym oraz głodnym. Starając się dla nich o jedzenie, czy ubranie dawała im przede wszystkim swoją miłość i wychowanie, dokonując cudów poświęcenia. Po 18 latach miał miejsce następny najazd tatarski. Opuszczając z trudem odbudowany klasztor, Bronisława ponownie uszła do lasów zwierzynieckich. Zmarła 29 sierpnia 1259. Miejsce śmierci nie jest dokładnie znane. Istnieją na ten temat jedynie dwie legendy. Pierwsza, która pojawiła się w 1786 roku mówiąca o jej mieszkaniu i śmierci na Górze Sikornik, u której stóp leży klasztor zwierzyniecki. Druga z kolei, która utrzymywała się do końca XVIII wieku, mówi, że bł. Bronisława zmarła w dormitorium klasztornym w otoczeniu sióstr zakonnych. Siostry z klasztoru zwierzynieckiego rozpoczęły poszukiwania grobu Bronisławy. W czasie remontu kościoła klasztornego, 14 października 1604 odnaleziono w zewnętrznej ścianie kościoła szczątki kości Bronisławy, które przeniesiono do kościoła, a na miejscu odnalezienia umieszczono obraz Ukrzyżowanego.

Kult

Początek kultu Bronisławy wiąże się z rokiem 1518, gdy starania o kanonizację św. Jacka zostały poparte przez króla Zygmunta Starego. Uroczystość kanonizacyjna św. Jacka, która odbyła się w 1594 roku, wpłynęła także na rozsławienie Bronisławy. Szczególną cześć oddawano jej na Górze Sikornik. Ludność ze Zwierzyńca wierzyła, że Bronisława ukazuje się na tym wzgórzu. W latach 1702-1703 dla uczczenia tego miejsca postawiono tam kapliczkę i zawieszono w niej obrazy z życia Bronisławy. Od tego momentu wzgórze stało się sanktuarium Krakowa. Od 1705 roku z kościoła klasztornego udawały się do kaplicy na Górce procesje mieszkańców Krakowa i okolicznych miejscowości.

Szczególna procesja miała miejsce w 1707 roku, kiedy to w Krakowie szalała cholera. Ocalenie od zarazy przypisywano orędownictwu Bronisławy. Od tego wydarzenia zaczęto nazywać Bronisławę patronką Królestwa Polskiego. W 1759 roku kaplica została rozbudowana i zaczęto odprawiać w niej Msze święte, rok później zawieszono w niej obrazy z wizerunkiem Bronisławy. Od 1786 roku układano hymny, litanie oraz modlitwy do Bronisławy. Kaplica na Sikorniku nabrała dużego rozgłosu, gdy w 1787 roku odwiedził ją król Stanisław August Poniatowski. W 1789 roku powstał pierwszy życiorys napisany przez dominikanina ojca Wawrzyńca Teleszyńskiego. 23 sierpnia 1938 papież Grzegorz XVI, zatwierdził kult oddawany słudze Bożej Bronisławie. Ważnym miejscem kultu bł. Bronisławy stał się klasztor ojców dominikanów w Krakowie, gdzie uważano, że Bronisława była siostrą Jacka.

  • Wspomnienie liturgiczne przypada 1 września.

Bibliografia

B. Przybyszewski, Bronisława, [w:] Hagiografia Polska, t. 1, s. 207; S. Ryłko, Błogosławiona Bronisława, [w:] Polscy święci, Warszawa 1983, s. 13.