Św. Hildegarda z Bingen

Z e-ncyklopedia

Św. Hildegarda z Bingen (1098-1179), doktor Kościoła

Hildegarda.jpg

Urodziła się 16 września 1098 w zamku Rupertsberg k. Bingen nad Renem. Była dziesiątym dzieckiem Hildeberta i Mechthyldy von Bermersheim. Rodzina należała do średniozamożnej szlachty frankońskiej. Była wizjonerką, mistyczką i pierwszą kompozytorką w dziejach o kompletnej i udokumentowanej biografii. Jej pierwsza wizja miała miejsce w wieku trzech lat. W wieku ośmiu lat została oddana pod opiekę konwentu benedyktynek i poświęcona Kościołowi. Dopiero w wieku 42 lat - gdy została przeoryszą i osiągnęła najwyższe możliwe kobiece stanowisko w Kościele - opowiedziała o swoich wielokrotnych wizjach. Podczas jednej z nich Bóg kazał jej spisywać wszystko, co dane jej było zobaczyć. Taka była geneza dzieła Scivias (Poznaj ścieżki Pana).

Pogłoski o jej nadprzyrodzonych zdolnościach dotarły do papieża Eugeniusza III. Posłał on do klasztoru w Disibodenberg komisję z misją sprawdzenia autentyczności wizji benedyktynki. Rękopis Scivias zawieziono papieżowi, a on jego fragmenty przeczytał na synodzie w Trewirze (1147-1148). Te wydarzenia i wstawiennictwo Bernarda z Clairvaux spowodowały, że Hildegarda uzyskała zezwolenie na głoszenie Słowa Bożego i swych wizji. Była zwolenniczką kształcenia się mniszek i niezależności klasztorów żeńskich od opata klasztoru męskiego. W tej kwestii nawet doszło do konfliktu z przeorem Kuno, czego konsekwencją było założenie przez Hildegardę nowego klasztoru na wzgórzu Rupertsberg k. Bingen nad Renem w 1147 roku.

Hildegarda swoje mistyczne przeżycia spisała w trzech księgach: Scivias (Poznaj ścieżki Pana, 1141-1151) , Liber vitae memorium (Księga zasług życia, 1158-1163), Liber divinorum operum (Księga Dzieł Bożych, 1163-1173). Pisała też księgi o medycynie, historii naturalnej i leczeniu. Jest autorką sztuki moralnej Ordo virtutum, do której sama skomponowała muzykę. Jest także autorką wielu utworów chorałowych. Skomponowała hymny, antyfony i pieśni, zebrane w dziele pt. Symphonia Harmoniae Caelestium Revelationum (Symfonia harmonii objawień niebieskich). Pod koniec XX wieku jej muzyka zyskała bardzo dużą popularność.

W latach 1158-1170 Hildegarda podróżowała w celach kaznodziejskich po środkowych i południowych Niemczech. Głosiła kazania w Moguncji, Würzburgu, Bambergu, Trewirze, Metzu, Kolonii i wielu innych miastach. Była zapraszana na wykłady w klasztorach. Zmarła 17 września 1179 w klasztorze w Rupertsberg. Została pochowana w kościele parafialnym w Einbingen, którego obecnie jest patronką.

Na początku XIII wieku rozpoczął się proces beatyfikacyjny. Dokumenty przesłane z Moguncji były na tyle niewystarczające, że proces przerwano. W wieku XIV Hildegarda została umieszczona w Martyrologium Rzymskim. Do kalendarza liturgicznego została dodana w 1971 roku. 10 maja 2012 papież Benedykt XVI ogłosił ją świętą, a 7 października 2012 ogłosił św. Hildegardę z Bingen doktorem Kościoła. Jest ona czwartą kobietą doktorem w historii Kościoła, obok św. Katarzyny ze Sieny, św. Teresy z Lisieux i św. Teresy z Avila. Św. Hildegarda przez papieża Jana Pawła II została nazwana światłem dla ludzi jej czasów, które świeci jeszcze jaśniej dzisiaj.

  • Jest patronką esperanto, językoznawców i naukowców.
  • Papież Franciszek wpisał św. Hildegardę z Bingen do Ogólnego Kalendarza Rzymskiego jako wspomnienie dowolne 17 września.

Bibliografia

J. Petry Mroczkowska, Hildegarda z Bingen, Kraków 2012; Foto: [1]